Aardige mensen

‘Blijft iedereen zo aardig?’ zijn de voorlopig laatste woorden uit m’n dagboek van vandaag. Ann runt het hostel/hotel in een mooie vallei bij Sesimbra onder Lissabon. De slaapzaal wordt alleen door mij bevolkt. Ruimte te over dus. Zwembad in de tuin en uitzicht op het kasteel aan de overkant van de vallei; gevulde koelkast, muziek en zelfs een elektrische gitaar. Kan best slechter…

Na het afscheid getankt, want de auto moet terug. Via een fantasieroute naar de langste (?) brug van Europa gereden. Beetje gestress, want druk.

Bij de autoverhuur gaat het verbluffend makkelijk. De bijna nieuwe Panda zit onder het stof, de blubber en de insecten, maar ik krijg een goeie tip om bij het treinstation te komen en zelfs een treinkaartje van de jongen die de auto inneemt: alles oké. De jongen van de shuttlebus van vijf weken geleden komt nog handenschudden:‘Alles goed gegaan?’

Halverwege de wandeling naar het station nog een heerlijk vezelrijk broodje genomen van alweer zo’n aardige meid. Kan dit goed blijven gaan? De trein naar Sintra doet er zo’n drie kwartier over en stopt midden in het stadje. Straks inchecken. Hou m’n hart vast.

Terug naar de Dourovallei. Vorige week.

Pedro en Sara hebben hun hart verpand aan hun hostel in Pinhão. Het landschap is prachtig met al de terrassen voor druiven en olijven en de kronkelende Douro. Het stadje zelf is niet veel, is vooral druk. Pedro doet open en is heel enthousiast, schenkt een grote bel witte wijn in en heeft heel veel informatie. We zijn zo’n drie uur bezig voor we het hele pand hebben doorgeploegd inclusief dakterras en tuin die tegen de bergwand doorloopt.

Daarvoor had ik trouwens al tapas met wijn genoten bij een gezellig breedsprakige Portugees. Maakt vijf uur intensieve conversatie na een pittige autotocht. De oude heer is toe aan een powernapje…

Veel gezien daarna. Per trein richting Spaanse grens gereden langs het water, naar Pocinho. Daar met Sandy, de taxichauffeur, naar het Coamuseum gegaan. Rotsinscripties van 22.000 jaar geleden. Ja, je moet wat als je geen internet hebt. Heel modern gebouw in het grote niets, met schitterend uitzicht.

Na terugkomst bij toeval op een boot verzeild geraakt die op zonne-energie vaart. Er gaat een groep Amerikanen uit Hong Kong mee, op weg naar een bruiloft. Met een drone maken ze beelden van de tocht, waarbij een roofvogel zich net op tijd inhoudt. De groep heeft net drie wijnproeverijen achter de kiezen en is wat uitbundig. Aan boord krijgen we trouwens nog drie wijnsoorten te verstouwen. Hier bij de Douro lusten ze wel een glaasje.

Terug op het dakterras maak ik kennis met wat Engelsen. Andy reist de wereld rond voor een motortijdschrift en Nathalie werkt ruim 25 jaar in Engeland als arts. Blijkt echter Nederlandse. Mooie gelegenheid voor haar om weer eens wat Nederlands te spreken. Was voor mij ook al even geleden. Mooi toch.

Nog meer Nederlandse inbreng trouwens via een Portugees-Nederlands stel dat muziek produceert en muziek (Spinvis) zeer waardeert.

De dag erna lekker gelopen in de heuvels, met af en toe een wijnstop. ‘s Avonds is er een grote uitwisseling van gedachten op het dakterras. En van citroentaart, van citroenen uit de tuin. En van wijn. En van muziek via Bluetooth. En van een hoop onzin. Veel gelachen dus in de Dourovallei.

Via Viseu - merkwaardig hostel met waarschijnlijk bedbugs en merkwaardige klanten - doorgereden naar Aveiro, aan de kust. Daar de winst van Portugal op Spanje gevierd met net iets te veel grote Super Bockbieren. Prima sfeer trouwens en een lekkere bries om de opkomende hitte wat te verzachten.

Flink doorgekard daarna, naar Setubal, naar een onderkomen waar voornamelijk Duits wordt gesproken. De bomen staan hier paars in bloei en je kunt met een catamaran naar de overkant, naar Troia. Mooie stranden overal hier, jammer dat ik geen beachboy ben. Brian Wilson ook niet meer, lees ik net.

En zo kom ik langzamerhand in Sesimbra en bij al die aardige mensen richting Sintra. Nu nog even inchecken. Als dat maar goed gaat…