Tredzeker

Ik neem vast een kijkje in het dorp Orzola, waar de boot naar het eiland afvaart. De meeste bezoekers voor La Graciosa zijn al weer vertrokken en de paar terrassen met uitzicht over zee zijn rustig.

Het stel dat een tafel verder zit komt ook uit Nederland en we nemen goed de tijd om nog wat wijn te testen en wat Canarische ervaringen uit te wisselen. Het 'oppleurdrankje van de zaak' is het laatste wapenfeit: rustig aan terug nu naar Maguez door de nachtelijk bergen.

's Morgens een stuk sneller naar de veerpont. Rond de kaap worden de golven stukken hoger, maar de stuurman weet er goed mee om te gaan. Om de aandacht wat af te leiden krijgen we een glaasje water aangeboden.

Op La Graciosa rijden geen auto's. Alleen een paar Landrovers hebben taxidienst. Voor de rest kun je wandelen of fietsen.

De noordelijke route is al zo'n vijf uur en de zuidelijke drieënhalf. Veel zandpaden, en bij sommige delen moet je 'tredzeker' zijn. Hmm, ben ik dat? Wil ik dat zijn? Er zitten een paar vulkanen bij en die zijn in de hitte niet echt toeristvriendelijk.

Ik doe van beide wandelingen een stukje. Zodra het op een militaire wandelmars gaat lijken vlucht ik terug naar Caleta del Sebo. Hier draaien ze gezellig de zomerhit van 2017, en af en toe 'Smells like teen spirit'. Kijk, dat is prettiger dan je tredzekerheid te testen. Dat kan later altijd nog.

Twee 'Bocadillos to go' neem ik mee voor de relaxte watjestocht, en flink wat water. Onderweg kom ik struiken tegen die van zout houden, vulkanen, zand en vulkaangruis. Mooi eiland! En leuke liedjes aan het einde van de piste...

Rijden is geen pretje in het centrum van Arrecife. De straten zijn net iets breder dan de auto en tweerichtingwegen zijn zeldzaam. Nog zeldzamer is een parkeerplek. Het wordt dus een parkeergarage. Het appartement zit op de vijfde verdieping en heeft een zeezichtbalkon. De binnenhaven (Charco) van Arrecife is erg sfeervol en op het terras hebben ze tonijn van de gril. Alle rij-ellende is dus snel vergeten...

Afscheid van Lanzarote neem ik in La Geria, de volgende dag. In een prachtig zwart maanlandschap met ommuurde druivenranken.

De witte wijn past prima bij de tapas: geitenkaas van moeders geiten, tomaten uit moeders tuin, Ropa Vieja (inderdaad van moeder), jamon serrano enz.

Zo'n tien vulkanen tel ik vanachter m'n etenstafel. Mooi uitzicht bij het voorlopig laatste Spaanse maal...