Lator

Vandaag voor het eerst flink doorgereden. Vanuit Aveiro kost het via de tolweg zo’n vier uur om onder Lissabon uit te komen, in Setubal. Als het goed is loop ik zo wat hitte mis, en op maandag is er toch een hoop dicht.

Eerst een stuk terug in de tijd. Vanuit Castelo Branco rij ik naar een oud dorp een uurtje verderop. Idanha-A-Velha lijkt eerst uitgestorven, maar later blijkt er meer te zien dan een oude brug en een kapel. Eén stierenvechtersarena, een necropolis, een ooievaarsnest en een kroeg met witte wijndrinkers uit het vat. Om tien uur ‘s morgens…

In de kerk klinkt pas ontdekte muziek uit ongeveer 1300: ‘The Sharrer Parchment’, samen met brandinggeluiden.

In Monsanto staan wat Renaults-4 tussen de eeuwenoude huizen. De eigenaar en bouwer van mijn onderkomen is 88 inmiddels en heeft twee infarcten verwerkt. Hij heeft veel te vertellen en begint steeds met ‘Hé listen!’ en heeft jaren in Californië gewoond. Het dorp is heel sfeervol en geaccidenteerd en ligt vol met enorme granietrotsen.

Tegen zonsondergang raak ik aan de praat voor het eethuis met het mooiste uitzicht. Stenen muurtje met kussens en zelfs een op maat gemaakte tafel. Grote bieren erbij en Steve en Stella hebben gesprekstof voor uren. Een Britse kunstenaar komt langs met bevlekt overhemd en vriendelijke hond, en daarna een Oekraïense man die vol vuur allerlei corruptie aan de kaak stelt. Daarna drie Amerikaanse vrouwen die bij Stella overnachten, enz. enz. Ik kan gelukkig bergafwaarts richting bed.

Later nog naar het fort gelopen op de top van de berg en gezocht naar een ‘piscina natural’. Niet gevonden. ‘s Avonds geen zonsondergang, geen bier van het vat (want op) en het gezelschap blijkt verhinderd. Eindelijk rust!

In Belmonte kom ik uiteindelijk terecht bij Casa dr. Saba, een Spaans-Joodse man die zich veiliger waande in Portugal maar toch moest vluchten naar Noord-Afrika. Er is veel te zien in het stadje o.a. over de Joodse gemeenschap en de ontdekkingsreizen.

Serra de Estrela heeft vrij hoge bergen, fameuze kaas en prachtige wegen. De weg die ik wil nemen is afgesloten en ik word een klein weggetje opgestuurd, nog mooier, nog smaller. Later onverhard. De gravel wordt steeds dieper, de grip minder. Leuk, zo’n boodschappenwagentje… Het houdt ‘t net in z’n twee. Volgende keer iets grotere auto huren?

Dan, na de top, de Torre heel wat haarspeldbochten genomen. Record? Als beloning bij een yuppentent heerlijke kazen weggewerkt. De kleuren in de berm zijn prachtig hier, ook de mossen doen mee; als je er op gaat letten blijf je foto’s maken.

In Guarda is het ‘Welcome Center’ dichtgespijkerd. Alleen nog telefonisch bereikbaar. Het dak van de kathedraal is afgesloten: ‘Millions of flies. Horrible!’.

Trancoso heeft de nieuwste wasserette. Grote, glimmende machines die je met een pas kan betalen. Ik krijg les van een aardige gast uit Afrika, scheelt een hoop getob. Heerlijk geurend kom ik aan bij een fijn restaurant, waar het eten zo lekker is dat ik tot vier uur ‘s nachts rechtop moet blijven zitten …

Bij Pedro en Sara zit ik inmiddels in de Douro-vallei, en ben ik aardig ‘bij’ wat de verplaatsingen betreft. Wel veel gedaan daar, maar dat is iets voor lator.