Pinpaspoespas

1 keer moet het gebeuren, en vandaag was het zover: de pinpas werd naar binnen gezogen om niet meer terug te komen. Allerlei mogelijkheden op het scherm in het Spaans, maar niks werkte.

De bank was open gelukkig, maar de deur had een rood lichtje: geen klanten erbij, we zitten vol. Weinig leven binnen, was het pensionado-payday?

Groen! 'Kom maar binnen!' 'Nee, de machine werkt niet helaas. Klopt'. 'Nou, gedeeltelijk werkt-ie wel hoor'. En toen ben ik maar lekker op Engels overgegaan.

'O, wacht maar even, dat regel ik wel', zegt de vrouw achter de balie, en na een paar minuten hoor ik wat gerommel achter de flappentap en de vrouw komt lachend met mijn pas aanzetten. Heel goed opgeborgen nu dat ding...

Gisteren was de dag vroeg begonnen. Het bleek droog, nadat de wekker was afgegaan, en dus moest ik naar het Alhambra van mezelf. Althans, naar de rij om eventueel het Alhambra in te mogen. Je moet er rond half acht staan en dan zal na een tijdje blijken of je bij de gelukkigen hoort die naar binnen mogen. Velen zijn geroepen, slechts weinigen uitverkoren...

Eerder had ik al op de site gekeken naar de mogelijkheden, maar de eerste twee, drie maanden zit alles vol. Dan maar even aanschuiven in de vroege ochtend. Je kan natuurlijk ook denken: krijg lekker de tyfus of zo, en die gedachte was me ook door het hoofd gegaan, maar ja, dan ga je toch weer twijfelen. Zo sta ik dus om half acht achter een rij van twintig meter. Het stel voor me komt uit Griekenland en we staan gezellig wat te keuvelen over Karinthië, Athene, Rotterdam en Ajax, als er wordt omgeroepen dat er vandaag geen kaarten over zijn. Nada, niks.

Langzamerhand lost de twintig meter voor ons op en een infomeisje verzekert ons dat er echt geen kaarten zijn vandaag. Nog even nagepraat en de beste wensen voor Ajax gekregen. - het kan raar lopen op zo'n reis...- en de bus terug genomen.

Bij de eerste halte zie ik iets prachtigs. Zo mooi dat ik maar gelijk weer uitstap. Het blijkt de Puerta de la Justicia in fantastisch ochtendlicht. Prachtige tuinen, forten en paleizen daarachter en een koffiestalletje voor al uw café-solo's, net open.

Ik begon het heel fijn te vinden dat er geen kaartjes meer waren geweest. Genieten was het op deze prachtplek. En dat bleef de hele dag zo.

Granada is een prachtstad, zeker als je niet naar dat Alhambra hoeft. 's Avonds bij de Flamenco (volgens sommigen Flamingo), zat de zaal vol vermoeide en door en door gestresste toeschouwers. Allen, zonder uitzondering, bleken het Alhambra te hebben bezocht. Iedereen ja, behalve 1...

Dus, beste mensen, komt u ooit in Granada... Nou ja, u snapt het zo wel...

Nu overigens zit ik in de Alpujarras. Prachtig, bergachtig gebied, met de besneeuwde toppen van de hogere Sierra Nevada in de verte.

Vanmiddag lekker gelopen langs de eerste lentekleuren en een opentrekkende lucht en in de verte dus de besneeuwde toppen.

Zit in een klein dorp, hooggelegen. Alberto, de hoteleigenaar, stookt zo nog even de verwarming op. Hij heeft me de wandeling ook aangeraden. Witte dorpen zijn het weer hier. Sfeervol en karakteristiek. Bij de wijn komen vanzelfsprekend de tapas. Het is goed vol te houden hier. Wel met pinpas natuurlijk.