Meer tafels

De pont naar Split is een grote bak en ik ga maar eens luxe met de lift naar vier hoog. Naast me zitten keurig aangeklede lui, allemaal in in zwarte en witte kleding. Waarschijnlijk een koor of een orkest. Nadat iedereen van een neut is voorzien oefenen ze wat. Prachtig toch, wat de menselijke stem allemaal kan: applaus van de toehoorders!

De ponten hier in Kroatië functioneren trouwens erg goed. Steeds op tijd en geen gedoe als het wat harder waait.

Supetar heeft een leuke haven met een moderne boulevard, uitgevoerd met de witte stenen van Brac. Het Witte Huis zou er ook mee gebouwd zijn. Verder is Supetar niet heel spectaculair, hoewel ik nog behoorlijk wat vuurwerk hoor na aanhoudend gejuich. Waarschijnlijk de plaatselijke sportclub die kampioen wordt. Later zowaar Toeterkroaten in een bescheiden optocht.

Niet alleen Nederland is wat teleurgesteld over het Songfestival, ook Kroatië heeft wat weg te slikken. Tweede worden is natuurlijk lastig, maar ja, altijd nog beter dan helemaal nada.

In de bus naar het zuiden, naar Bol, zit ik naast een goed Engels sprekende man. De rit duurt een uur, maar is zo voorbij. Joegoslavië onder Tito, de euro, globalisering en ja, daar is-ie weer, zelfs het Songfestival komen ter sprake. Mooie afdaling naar Bol, dat zie ik nog net.

Leuk dorp! Prima horeca, mooie haven en veel levendigheid. Als je naar boven kijkt zie je trouwens ook veel levendigheid: zwaluwen. Ze vliegen af en aan om hun jongen te voeren, en die hebben natuurlijk nooit genoeg. Onder de nesten bij de restaurants zitten plankjes tegen vallende poep of andere spullen die je niet in je vissoep wilt. Als je er op gaat letten zie en hoor je ze overal. Net als katten trouwens. Regelmatig zie ik vrouwen rondlopen met tassen voer, terwijl ze de katten lokken door hun namen te noemen. Vriendelijke mensen in Bol.

Ik bof ook met m’n appartement. Het is groot, schoon, met een prima balkon met uitzicht, een grote koelkast en ‘s nachts oorverdovend stil. Twee tafels zelfs, wat een weelde. Biesheuvel zei het al toen hij op een feestje niks kwijt kon: ‘Minder mensen, meer tafels, zo is het toch!’

Op Brac weten ze dat allang.