Zen

In een groot complex in Kyoto zijn de Zentempels voorzien van tuinen. Alles in de tuinen heeft symbolische betekenis. Steen overheerst er: kunstig aangeharkt grind stelt met al z'n golven water voor, zeeën en oceanen. De grotere rotsen kunnen met hun bijzondere vormen van alles betekenen, van schepen tot goden. De rust is bijna overweldigend. Je kunt lekker op de houten vlonder zitten die rondom de tempel loopt, in de zon op een kussen. Foto' s maken mag niet, dus je hoeft verder niks.

De monnik die even verderop zit is heel goed gehumeurd. Hij lacht de hele tijd en als hij hoort dat ik uit Nederland kom, begint hij te zingen. Het duurt even, maar dan herken ik z'n lied. In hoog tempo en met een iets andere opvatting zingt hij het Wilhelmus... De man blijkt 83 jaar, maar ziet er veel jonger uit. Zen doet wonderen... Vrolijk zet hij in het Japans zijn en mijn naam in het boekje dat ik maar snel heb gekocht: 'Introduction to Zen'. Ondertitel is 'Everyday is a good day'. Ik zie een hoofdstuk 'Let it go'. Nou, daar kun je oud mee worden blijkbaar.

In de textielwerkplaats verderop gaat het er serieuzer aan toe. Vandaag -11 maart- is het vijf jaar geleden dat Japan werd getroffen door een rampzalig zware aardbeving. Veel mensen worden nog vermist. Op tv is de herdenkingsdienst te zien.

Tijdens de filosofenwandeling wordt het snel donker. Ik vraag de weg aan twee meisjes, maar die weten het ook niet. Even later komen ze aangerend. Ze hebben Google geraadpleegd en ja, die weet nou eenmaal alles. Hartelijk dank! De behulpzaamheid van de mensen is opvallend. Meestal lopen ze een stuk mee, om zeker te zijn dat je goed uitkomt. Een verkeersregelaar, een bezorger, een toevallige passant, een politieman, ze proberen je echt verder te helpen.

Aan fietsen ben ik in Kyoto niet meer toegekomen. Deels door de kou en deels door de afstanden. Veel mooie en rustige gedeelten liggen tegen de bergen aan en die zijn best ver weg...

Na vier dagen Kyoto ben ik voor 1 nacht naar Nara gegaan. Daar wel gelijk gaan fietsen. Niet te hard, want overal lopen herten (of reeën). Vooral in het grote park met de grootste houten tempel ter wereld met daarin een heel grote bronzen Boedha. Verderop krijg ik zoetigheid aangeboden van twee Japanse dames. Ze zijn ooit in Nederland geweest, zo blijkt. Een van de vrouwen verzorgt theeceremonies, en we drinken gezellig een kopje, naast een tempel waar vanavond een ceremonie met veel vuur zal plaatsvinden. Als je as op je hoofd krijgt als omstander, dan betekent dat geluk... En schroeiplekken in je haar waarschijnlijk...

Op de fiets nog een gezellig buurtje bezocht later. De Gongojitempel heeft heel oude dakpannen en een buurman die heel lekkere sake schenkt. Ook belangrijk...

Vandaag met de sneltrein naar Hiroshima gereden. Nee, dat klopt niet, dat was gisteren. Soms gaan de zaken wat door elkaar lopen... Je rijdt bijna continu door verstedelijkt gebied, de ene buitenwijk volgt de andere op. Ik zit nu op vijf minuten van de plaats waar de atoombom gevallen is. Er staat nog een ruine, de Dome, als afschrikwekkend voorbeeld. Verder imposante gedenkruimtes en een museum waar je stil van wordt. Toch is de stad bruisend en levendig. Veel vrolijker dan je zou verwachten. Vanmiddag met de trein en pont naar een eiland gegaan, naar Miyajima. Erg fotogeniek, dus druk. Je struikelt bijna over de selfiesticks.

Mijn favoriete sticks zijn chopsticks. Net Okonomiyaki gegeten, de plaatselijke specialiteit en dat was schrikbarend lekker. In m'n beste Japans heb ik dat de kok verteld. Hij antwoordde -toen hij hoorde waar ik vandaan kwam- 'Graag gedaan'. Gekker moet het niet worden...