Kanjers
Door: Otheo
16 December 2018 | Gambia, Kololi
In het vliegtuig worden we erg hartelijk verwelkomd.
Dan het addertje: de Franse vluchtleiders staken vandaag, over een kleine drie uur kunnen we hopelijk weg. Maar als het ijs snel van de vleugels wordt gespoten, wie weet, zijn onze Franse vrienden ons dan toch ter wille.
De veiligheidsinstructies worden heel uitgebreid doorgenomen in veel talen en er worden pretpakketten uitgedeeld en na een klein uurtje komt de piloot met een verlossende mededeling... Wat een kanjers zijn het toch, die Fransen.
Snel weg, en al gauw zien we een heldere Golf van Biskaje onder ons en de zandbak van Mauritanië. Bij een riviermonding kunnen we de golven al zien. Het tijdverlies is omgezet in winst en vrolijk verlaten de passagiers het toestel.
De douane kent de reçuutjes die uit de bagagemachine komen niet maar na een tijdje mag ik toch verder. De taxichauffeur kent de bestemming niet en na wat zoekwerk kan ik hem een nummer geven. Hij belt en bij het politiebureau word ik opgehaald, tegenover de benzinepomp. Bij de gevonden voorwerpen.
Over zandweggetjes kom ik bij de Lodge, vlakbij een moskee. Lastig te vinden inderdaad. Eerst maar een Julbrew in het zitgedeelte. De vogels kwetteren, het licht is fel en de mensen vriendelijk. Dertig graden is het, tijd voor wat luchtige kleding. Over twee uur wordt het donker.
Om het vlieggeruis kwijt te raken loop ik wat rond in de omgeving. In een aanpalend, wat verwaarloosd park is een groep dansers aan het oefenen. Twee percussionisten begeleiden de dans. Een van de meiden komt naar me toe om handen te schudden. 'Alles goed?'. 'Jazeker, beetje duf maar verder alles ok'. Dat handenschudden hoort er echt bij. Kort praatje. En dan weer door. Echt lastig wordt het niet, ook niet bij het strand. Ontspannen is de sfeer en vriendelijk.
Ben benieuwd wat Gambia verder te bieden heeft! Ik zit trouwens in Kotu, maar daarin voorziet de site niet.
Dan het addertje: de Franse vluchtleiders staken vandaag, over een kleine drie uur kunnen we hopelijk weg. Maar als het ijs snel van de vleugels wordt gespoten, wie weet, zijn onze Franse vrienden ons dan toch ter wille.
De veiligheidsinstructies worden heel uitgebreid doorgenomen in veel talen en er worden pretpakketten uitgedeeld en na een klein uurtje komt de piloot met een verlossende mededeling... Wat een kanjers zijn het toch, die Fransen.
Snel weg, en al gauw zien we een heldere Golf van Biskaje onder ons en de zandbak van Mauritanië. Bij een riviermonding kunnen we de golven al zien. Het tijdverlies is omgezet in winst en vrolijk verlaten de passagiers het toestel.
De douane kent de reçuutjes die uit de bagagemachine komen niet maar na een tijdje mag ik toch verder. De taxichauffeur kent de bestemming niet en na wat zoekwerk kan ik hem een nummer geven. Hij belt en bij het politiebureau word ik opgehaald, tegenover de benzinepomp. Bij de gevonden voorwerpen.
Over zandweggetjes kom ik bij de Lodge, vlakbij een moskee. Lastig te vinden inderdaad. Eerst maar een Julbrew in het zitgedeelte. De vogels kwetteren, het licht is fel en de mensen vriendelijk. Dertig graden is het, tijd voor wat luchtige kleding. Over twee uur wordt het donker.
Om het vlieggeruis kwijt te raken loop ik wat rond in de omgeving. In een aanpalend, wat verwaarloosd park is een groep dansers aan het oefenen. Twee percussionisten begeleiden de dans. Een van de meiden komt naar me toe om handen te schudden. 'Alles goed?'. 'Jazeker, beetje duf maar verder alles ok'. Dat handenschudden hoort er echt bij. Kort praatje. En dan weer door. Echt lastig wordt het niet, ook niet bij het strand. Ontspannen is de sfeer en vriendelijk.
Ben benieuwd wat Gambia verder te bieden heeft! Ik zit trouwens in Kotu, maar daarin voorziet de site niet.
-
16 December 2018 - 10:53
Jan:
Ha die Theo,
Klinkt nu al prima.
Al percussie gehoord en dans gezien.
Wat wil je nog meer als een start.
Groet,
Jan -
16 December 2018 - 17:26
Tom:
Ha Theo,
Goed begin, maakt nieuwsgierig naar het vervolg. Wat een gek land trouwens, als je ´t op de kaart ziet. Links en rechts van de Gambia-rivier kapen ze als ´t ware de rivier weg voor de neus van Senegal. Daar zit vast een verhaal achter.
Veel plezier!
Groet, Tom -
17 December 2018 - 18:22
:
Ja, slagwerk gehoord, dans gezien: ik kan weer terug...
Not!
Maar leuk om te horen; het is een beetje een vergaarbak van nationaliteiten.
Ik vermoed dat Frankrijk en Engeland niet altijd op goede voet hebben gestaan met elkaar. Gambia is voormalig Engels gebied en Senegal 'natuurlijk' Frans. Alweer een hoop meegemaakt maar dat is voor de eerstvolgende WiFi-verbinding.
Groeten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
