Spoorloos

Langer blijven was er niet bij in Liepaja want de volgende dag miezerde het en dan ziet het strand er direct wat minder glorieus uit. Verder naar het zuiden dus. En dan kom je al snel in Litouwen. De grens is alleen maar een bordje en Litouwen is ook Euroland zodat wisselen van land rimpelloos gaat.

Midden in een afgelegen bos ligt het Koude Oorlogmuseum. Het is, of liever was, een geheime ondergrondse lanceerinstallatie voor kernraketten. Garmin weet Plokstine niet te vinden, terwijl Garmin toch bijna alles weet. Toch nog lekker geheim dus. Bij het kantoortje van het park helpen ze me verder: 6 kilometer rechtdoor en dan bij een bordje naar links en 5 kilometer onverhard verder.

Engelse rondleidingen zijn er niet dus ik krijg een audiogids mee. Het geluid valt regelmatig weg, dus al gauw dwaal ik rond in de ondergrondse wirwar van gangen en trappen. Ik snap opeens waarom ik m'n vertrektijd moest opschrijven. Na hoeveel uur zouden ze gaan zoeken? En er zijn inmiddels al aardig wat Nederlanders spoorloos...

De installatie is indrukwekkend. Wat een geld en energie zijn er toch gestoken in het bedreigen of vernietigen van 'vijanden'. De uitgang van het complex is onvindbaar; dan maar weg via de ingang...

In Klaipeda wordt Garmin weer getest want de hele afrit naar de stad is afgesloten. Test geslaagd! Alleen eenrichtingwegen snapt-ie niet altijd. Klaipeda is best groot. Veel gelopen en op een zeker moment kan ik, als domme toerist, uitleggen aan andere vreemdelingen waar het busstation is. Yes! Ach ja, Klaipeda, dat kan ik dromen.

Vandaag met de voetgangerspont overgestoken naar de Curonian Spit oftewel de Koerse Schoorwal, een zandstrook van bijna 100 kilometer die op driekwart overgaat in Russisch gebied: Kaliningrad. Met de bus wat naar het zuiden gereden en daar koffie gedronken met cheesecake, gelopen door het bos en aan het andere strand gekeken, aan de windkant. En toen weer terug, een ervaring rijker.

Inmiddels ben ik in Silute wezen eten bij een pizzatent/Chinees. En inderdaad er stonden twee nationaliteiten achter de pannen. Lekker weer eens met stokjes gegeten - geen pizza dus. Kinderen reden in autootjes door de zaak en een peuter hing aan de lamp. Af en toe stopte er een automobilist bij m'n tafel en dan overlegden we wat in een niet bestaande taal en wees hij naar de vis die in een soort groot bierglas zijn rondjes zwom op mijn tafel. Er was een complete speeltuin in het restaurant, alleen de ballenbak kon ik niet vinden. En het eten was nog lekker ook!

Kijk, dat kan allemaal gewoon in Silute.

PS. Als je Klaipeda niet kan vinden op de kaart dan klopt dat. De Duitse naam wordt genoemd: Memel.