Aardige mensen

De trein heb ik gelukkig nog gehaald gisteren, in Nagasaki.

In Fukuoka zag ik in een museum een geschilderd bierflesje naast een Japanse schone (ook geschilderd). Het was zo nauwkeurig gedaan dat je zelfs de letters op het etiket kon lezen. Leek wel Nederlands. 'Batavia' kon je ontcijferen en 'Archipelbier' en 'Anker'. Net gegoogled en aan de brouwerij -die dus echt heeft bestaan- zit een heel verhaal vast. Leuk he? Nutteloze kennis, maar toch... Die vrouw keek ook heel mysterieus, maar die krijg ik niet meer opgezocht.

In de trein hoor ik het eerste Nederlands. Vier jongens zijn gezamenlijk op stap. Dit keer rij ik in een gewone trein en niet in een bullet. Nederlandse snelheid, Japanse precisie... Een paar uur later kom ik ze toevallig tegen in een mooie, bijna bruine kroeg. Een van hun is al voor de negende keer hier en brengt de anderen op leuke plekken. Het is voor hun ook de eerste ontmoeting met een Nederlander.

Boven de kroeg zit 'Organic Restaurant Tia'. Eerst gevraagd of ik wel goed zat, want alles is in Japans schrift... Het klopt inderdaad en al bij de soep word ik op weg geholpen. Lekker zitten praten met de mensen naast me. De vrouw is 25 jaar geleden met een rugzak op Europa rondgetrokken, een maand of vijf. En heeft daarna een jaar in Australie gereisd en gewerkt. Heimwee naar die tijd, proef ik... De man geeft aan dat het vandaag zo' n mooie dag is. En dat komt omdat we zo lekker zitten te praten... Ja, de mensen zijn erg aardig hier...

Slechte kamer trouwens in Nagasaki. Geen bewegingsruimte, benauwd, het ruikt niet echt fris, gehorig en de matras is een regelrechte marteling. Met voorsprong de slechtste kamer van deze reis. Slechter dan die Canadese k kamer van een tijdje terug. En het vervelende is: ook hier zijn de mensen weer zo innemend. Als het nou onsympathieke klojo' s waren, dan kun je er nog wat mee, maar zelfs dat niet.

Voordeel is wel dat je al vroeg in de stad rondloopt. En in Nagasaki is iets als een slechte kamer al heel snel peanuts. De vrijwilliger in het museum blijkt 70. Zeven jaar geleden gepensioneerd. Zijn vrouw was drie jaar oud toen de bom viel en is inmiddels drie keer geopereerd... Af en toe werkt hij als gids in de school waar toen in 1 klap zo' n 1000 kinderen zijn omgekomen. We drinken koffie, en hij blijkt lid van de Beatlesfanclub. Eerst vond-ie het maar herrie, maar al snel veranderde dat. Hij heeft Yoko Ono nog ontmoet, en weet ook dat niet alle fans dol op haar zijn.

Inmiddels regent het hard. Regenprogramma dus... Het Nagasaki Atomic Bomb Museum is net als het museum in Hiroshima indrukwekkend. Bij de Memorial Hall kijk je via verlichte pilaren door het glazen dak precies naar het stukje hemel waar de bom ontplofte, op 500 meter hoogte.

De laatste ochtend in deze buurt naar Decima gegaan. Daar wordt volop gewerkt om alles weer in oude staat te krijgen. De plek ligt nu bijna midden in de stad, tussen kantoorpanden. De aanlegplaats voor de schepen moet je er bij denken.

Afscheid genomen van de te aardige mensen en iets beters gezocht in een andere buurt. Lukt prima: Saint Paul heeft ruime kamers, en ligt ook nog eens gunstig.

Sushi gegeten in de trein, met chopsticks natuurlijk! Moet straks weer gaan wennen aan eten met mes en vork.

Hier in Kagoshima schijnt op het weerbericht ook een asbericht te volgen. Op 15 minuten varen ligt er een behoorlijk actieve vulkaan te pruttelen. Even de was binnen halen...