Iets robuusts

Om in Gori te komen heb ik twee minibusjes nodig via een omweg, flink wat advies van omstanders, de hulp van chauffeurs en GPS-bijstand van Maps.me.

Bij m’n onderkomen is geen eigenaar of beheerder te zien. Twee gasten helpen me wat verder - een van hen wil m’n ouwe rugzak overnemen. Hij blijkt er al jaren naar op zoek. Tas neergezet en in de bloedhitte naar het Stalinmuseum gelopen, onze grote mensenvriend.

Buiten staat er al een rij voor een treinwagon - Stalin had vliegangst. Heerlijk versleten vaste (rode) vloerbedekking, veel tapijten met de beeltenis van de grote leider en visionair, en een cadeautje vanuit Nederland (klompen natuurlijk…). O ja, ook een foto van Sjostakovitsj, die om te overleven een aardig deuntje moest schrijven ter ere van de Man van Staal. Buiten staat het nagemaakte geboortehuis van Stalin.

Om boete te doen beklim ik in de namiddag de heuvel van het Fort van Gori. In de poort zit een jongen in uniform, omringd door de overal aanwezige straathonden. Wachtend op niks. Boven is er behalve de brandende zon, de distels en de afgesloten stukken weinig te zien. Uitzicht op Sovjetbouw in staat van ontbinding. Stalin bedankt!

Bij het afdalen zie ik op Maps zowaar een restaurant. Even binnen kijken. Het is er heerlijk koel en de barman tapt net iets robuusts. De jongen van de bediening vertaalt via Google alles in het Engels en het wordt al snel lollig. Net op tijd na al het afzien. ‘Morgen weer komen’, zegt hij bij het afscheid. We gaan zien.

Eerst maar eens een kamer regelen in dit onbarmhartige oord. Lukt uiteindelijk via de overbuurvrouw en de man in het wisselkantoor en vele telefoontjes. ‘Loop maar mee met de buurvrouw’, zegt de dochter van de eigenaresse. Zij spreekt Engels en is een van de weinigen. He he, een eigen huis, een bed en een airco. Alles komt uiteindelijk goed in Gori.