Lekker koel

Tunja was dus levendiger en afwisselender dan gedacht. In de ochtend ga ik met de taxi naar het busstation. De chauffeur zie ik na een kwartier weer rondlopen: hij heeft een berichtje ontvangen. Ik zou iets vergeten zijn in het hotel. Een portefeuille? Kan niet. Een portemonnee dan? Kan niet. Een agenda? Zou kunnen misschien. De bus vertrekt over ruim een kwartier. Terug? Ja terug. Halverwege vind ik m'n agenda. Toch terug? Rapido! Het wordt een erekwestie voor de chauffeur: Hit' m up move' m out! We scheuren de steile wegen op en af. Wat zijn die drempels hoog! Rennend het hotel in. Ik blijk m'n e-reader te hebben laten liggen. Onder net dat ene kussen waar ik niet heb gekeken... Hartelijk dank! Racend terug, slappe lach. Snel de chauffeur een biljet toestoppen, rennen! 'Waar zat je nou?' vraagt de kaartverkoopster, zij zou me de bus wijzen. De Libertadoresbus vertrekt gelijk.

Bijkomen kan mooi in San Gil. De plek waar ik eigenlijk zou overnachten heeft geen stroom. Onderhoudsklussen. Ivan excuseert zich en regelt een taxi naar een hotel in een andere wijk. Het is een stuk warmer in San Gil en een Franse avonturier vertelt luid over z'n belevenissen in Congo en Vietnam. Later op een ander balkon aan hetzelfde plein het plaatselijke eten geprobeerd. Heerlijk maar veel te veel, en oppassen natuurlijk: tijdelijke vullingen... San Gil is leuk voor een paar uur maar erg druk qua verkeer en dus stank en herrie.

Dan het andere uiterste. Barichara is een koloniaal, karakteristiek en heel rustig dorpje. Er rijden tuk-tuks als taxi. Je kan hier lopen via de Camino Real naar o.a. Guane. De huizen zijn wit met felgekleurde luiken, de straten zijn geplaveid met grote moppen steen. Ideaal dorpje voor filmopnames. Je gaat zo de 18e eeuw in. Druk dus, zou je denken. Nou, ik blijk de enige gast in de 'Mansion' en in de eethuizen zit nauwelijks volk. De zon onder zien gaan bij de Mirador - er hangt een flinke blauwe zweem over de vallei - en een kwartiertje Colombia zien voetballen tegen Uruguay. Tussen stapels bierkratten gezeten in een 'Tienda' onder tl-sfeerlicht.

Lekker gelopen de volgende dag. Via de Camino. Een namaakcolaatje gedronken bij een oud stel en bij hun ook een fossiel gekocht. Leuk, hoe je met weinig woorden elkaar toch kan begrijpen... In de namiddag naar een soort hortus gelopen in de bloedhitte. Een gier wacht me op en zweeft later prachtig over de vallei.

Na een busdagje zet Charly de airco in de hotelkamer op 31 graden. Lekker koel, voegt hij er aan toe... Zelfs het oversteken is lastig hier; het verkeer heeft een wat moeizame verhouding met overstekende voetgangers. Vooral de motoren. Bucaramanga is een beetje een stadswoestijn. Warm, nergens een plek om te zitten, te eten, te drinken. Het museum is dicht, maar gelukkig is het biertentje om de hoek wel open. Accordeonmuziek met een Mexicaans tintje wordt er gedraaid; je zit op een plastic stoel, aan een plastic tafel en drinkt uit een plastic bekertje. Meer dan de helft van de bezoekers is doofstom en praat via gebarentaal - ze hebben veel lol. Mooie sfeer! Morgen nog een reisdagje.