Klotsende oksels

Het afdalen ging gelukkig zonder problemen, hoewel ik, thuisgekomen, weer werd opgewacht door het lieve stel dat mijn alcoholische interesse feilloos had ingeschat. ‘Likeurtje misschien?’. ‘Nou, alleen als het medicinaal verantwoord is. Dat je dokter het als het ware zou voorschrijven’. In mijn Duits zal het wel anders hebben geklonken, maar goed.

Van Trogir had ik al gezegd dat de straten nauw en steil waren. Omdat het zo dicht bij het vliegveld ligt waar ik de auto moet inleveren lijkt het een mooie tussenstop. Vlakbij het stadje ligt Kastela. Als je er via de snelweg langskomt ziet het er niet uit. Maar als je afslaat en naar het water rijdt is het dorps en hartstikke leuk. Veel voormalige kastelen dus, en rust en landelijkheid en historie. Het eerste kasteel ligt aan zee en via een hoogwaterplank spring ik naar binnen. Vergeten om neer te laten…

Verderop de lekkerste pizza gegeten (uit de doos), met op de achtergrond de Kroatische Corry en de Rekels: heerlijk!

Dan door naar Trogir, naar de ramp.

Door wegwerkzaamheden is de route die ik wil gaan, afgesloten. En de volgende ook. Een straatje dat volgens Maps.me uiteindelijk wel goed zou uitkomen, wordt smaller en smaller, en uiteindelijk klap ik de spiegels maar in. Scooters achter me, wandelaars kunnen er niet meer langs. Het wordt millimeterwerk. En dan komt er een bocht. Gelukkig zijn er wat lui die willen gidsen. Centimeter voor centimeter rij ik me vaster. Klotsende oksels. Murphy’s law 2.0. De rechterspiegel gaat er als eerste aan en dan de rechterdeur. WTF. Na nog een hopeloos kwartiertje ben ik tien meter verder, en wordt de straat iets ruimer. Weg uit deze hel, zo snel mogelijk.

Hierna nog een paar penibele situaties: een truck die in de weg staat, stenen halve ballen die je niet ziet vanuit de auto, tegenliggers en achteropkomend verkeer: houdt het dan nooit op? Helemaal boven in de wijk zwaait een meisje vanaf een balkon: eindelijk de bestemming bereikt. Kuthumeur, regen en ‘s nachts onweer. En het bleef nog lang onrustig in huize Otheo…

De volgende dag mag ik de auto inleveren. De laatste kilometers is die er toch wat anders uit gaan zien.

Even bijgepraat, het is dezelfde jongen van anderhalve week geleden. Ik vertel maar gelijk wat er is gebeurd. Hij blijft vriendelijk en zegt wat ik moet doen met de verzekering straks. Voorlopig is de creditcard er goed voor.

Hij brengt me naar de shuttlebus. Als ik binnen zit, rijdt de bus naar achteren terwijl de chauffeur buiten z’n mail staat te checken. De man voor me kruipt achter het stuur en weet de rem te vinden… Het houdt dus voorlopig inderdaad niet op.

Gauw naar rustiger oorden. Naar Hvar bijvoorbeeld. Die pont zal toch wel veilig zijn?