Cha cha cha

Zojuist cha cha geprobeerd. De nationale trots van Georgië. En het bevalt prima! Je kunt het goed vergelijken met slivovitsj, alleen zitten er naast pruimen ook appels en peren in. Pittig maar vol van smaak.

Ik was tegen het vallen van de avond een van de dorpjes ingelopen. Veel modder, koeienpoep, waterstroompjes, en opeens een helder zicht op een 5000-er, volgens mij de Shkhara - maar pin me daar niet op vast want ik ben ook maar een eenvoudige… cha cha-gebruiker.

Direct daarna (na het zien van die berg) kreeg ik trek in koffie, maar zodra ik de weldadige warmte van de oven voelde dacht ik aan die cha cha. Drie weken in Georgië zonder cha cha valt aan niemand uit te leggen. Dus het werd koffie met een valse noot oftewel een neut.

De vader van de vrouw die me bediende had het gemaakt. Hij leeft in de streek oostelijk van Tbilisi, is 74 en doet daar dus goed werk. Zij zou graag naar hem toe gaan maar kan pas de volgende maand weg.

Een man stapt binnen in het houten Guesthouse en is lyrisch over de foto die hij net heeft gemaakt. ‘Van de berg?’, vraag ik. ‘Yes’. Hij komt uit Boston en wandelt hier wat rond. We nemen voor de zekerheid nog een cha cha en nemen de wereld door. Je moet klein beginnen…

In het donker wandel ik terug naar m’n Guesthouse op de heuvel. Nog wat nachtopnames gemaakt voor de sfeer. Morgen heb ik vervoer nodig naar Mestia en misschien zou er een taxi geregeld kunnen worden samen met een dame uit China. Dat is nog even onzeker.

Vorige keer was ik geëindigd met wandelingen die almaar omhoog gingen. Dit keer dus een wandeling die redelijk horizontaal is, naar de gletsjer van de Shkhara. Eigenlijk vind ik gletsjers helemaal niks. Ze trekken zich al jaren terug door klimaatverandering, en het staartje dat nog zichtbaar is, is vuil en wordt door veel te veel mensen bezocht. Boring!

Halverwege was er een soort fabrieksterrein waar cement wordt gemaakt. Trucks rijden af en aan, klereherrie en de geur van diesel (and I don’t like the smell of diesel in the morning…): wat doe ik hier? Na een tijdje wordt het gelukkig wat rustiger en m’n hartslag wordt weer redelijk normaal. Prima wandeling verder en op de weg terug ben ik via de heuvels gegaan.

Heel bijzondere buurt: Ushguli. Met overal van die verdedigingstorens die voor een groot deel aan het vervallen zijn. Werelderfgoed, dus over een jaar of tien, twintig lijkt het hier op de Kinderdijk. Geen koeien meer, geen honden en geen modder… De eerste pogingen om het gebied te ontsluiten zijn al gedaan: in Mestia is al een vliegveld aangelegd.

Ook in Mestia, een paar dagen geleden, zag je al veel van die koshki (verdedigingstorens), de iconen van de streek Svaneti. In het begin neem je van elke toren een foto maar na de 40e of 50e word je toch wat minder fanatiek. Wandeling gemaakt naar een vergaan Sovjetrestaurant midden in de natuur. De ontvangsthal heeft nog een mooi plafond maar de bomen groeien al uit het dak en de koeien poepen er lustig op los en in de ruimtes eronder liggen ze heerlijk te rusten. Tot zover de communistische heilstaat.

Ik heb trouwens een diepte-investering gedaan: echte chopsticks maar dan wat langer. Soms zijn de paden zo glad dat je geen kant meer op kunt. Vanaf nu dus Nordic Walken, met Pittig Kapsel en Human Nature.

Verder alles goed…