Zeeniveau

In het donker wacht ik voor het hotel op een passerend lichtje in de oceaan. Voorlopig niks. Een uur later dan afgesproken komt er actie. Ik roep Frank van het hotel en we springen in de huurauto. Snel rijden we naar het haventje bij Sao Filipe, naar de wachtende reizigers voor het hek.

Na wat chaos mag ik de loopplank op. Op weg naar Brava. Buiten staan mag niet, naar binnen moet ik, zitten. Wachten op de zeeziekte, maar die komt niet. Zou ik dan toch zeebenen krijgen? De kinderen die net nog lekker zaten te eten zijn nu druk in de weer met zakjes.

Een busje brengt ons naar boven en bij de eerste stop stappen we met z'n drieën uit. Een Engelsman met staartje en een Zwitserse jongen. Het hotel heeft op ons gerekend en regelt kamers.

De Engelsman heeft bij de WHO gewerkt en is praktisch overal geweest. Tijdens lange fietstochten door Zuid-Amerika, Afrika en Australië heeft hij heel wat meters gemaakt. Was toevallig ook in Woodstock. Oude hippie dus, aardige vent, vol verhalen. Alleen de naam van de zanger van Procol Harum is-ie kwijt. Nou ja, kan gebeuren.

Brava is erg mooi en rustig. Veel gelopen al, soms in de wolken, soms met uitzicht op grote broer Fogo, soms op winderige heuvelruggen, soms in doodstille, naar dennenaalden geurende valleien. De hoogteverschillen zijn behoorlijk want je daalt regelmatig af naar zeeniveau. De conditie gaat vooruit dus.

Net nog naar een voormalig thermaal bad geweest. Nu een spookdorpje midden in de bergen. De weg er naar toe lijkt wat op de Via Appia maar wordt nu dus alleen nog maar door een verdwaalde wandelaar gebruikt.

O ja, Gary Brooker, dat was de zanger. Veel wandelen. Goed voor het geheugen.