Een groot dorp

Na de kennismaking met de nepagent in Banjul gaat alles voortvarend. Een jonge agent in uniform wil gewoon een gezellig praatje maken en krikt m'n vertrouwen in de geüniformeerde medemens weer wat op.

Eenmaal op Kotubeach hoor ik achter me een flard van een bekend deuntje: Salia. 'Hee, spelen jullie Salia?'. Voor ik het weet brengen ze enthousiast het nummer en gooien en passant mijn naam erin. Glimlach van oor tot oor en retestrak gespeeld op gongo en maracas. Een gongo is een soort hele grote duimpiano. Uit Conakry komen ze, dus dat schept een band... Het kippevelmoment op de video gezet. Uiteindelijk beland ik in een soort expatbar, erg donker. In het aardedonker ook naar huis, en dat gaat voor het eerst in 1 keer goed. Mag ook wel, want het is de laatste nacht in Kotu.

De eigenaar van de Kotu Island Lodge is fan van Man. United en van sixtiesmuziek. We delen onze afschuw van Mourinho terwijl de Kinks uit de luidsprekers klinken en later zelfs Shocking Blue. Een uurtje later, als ik in Sanyang uitstap, blijkt Mourinho verleden tijd. Er is nog gerechtigheid dus!

Paradise Beach doet z'n naam eer aan en het Rainbow Beach Resort is rustig en goed georganiseerd (behalve nu, want ik hoor nummers omgeroepen worden; er wordt bingo gespeeld, BINGO - waar heb ik m'n Uzi ook alweer neergelegd?). Verder is het hier prima geregeld. Aardige lui, perfect eten - vooral Indiaas; net sprak ik de kok en hij heeft zeven jaar met Indiërs gekookt - als chefs - en zelfs z'n tongval is Indiaas geworden. Alleen op sommige avonden moet je wat Zen worden, want dan is het Reggaenight bij de buren. Erg relaxed is de muziek wel, maar ook ontiegelijk hard, en dat tot een uur of twee, drie.

Na het gebed van 17.00 uur begint aan de andere kant de percussiegroep. Ik mag een poging wagen. Eerst krijg ik een opfriscursus en dan kan ik meedoen. Na een uurtje, als m'n handen lekker beginnen te zwellen krijg ik het sein: en nou jij soleren. Net voor de bloedblaren opkomen stoppen we. Gered door de bel. Lekker om weer eens te spelen! Langzaam lijkt de motoriek weer een beetje terug te komen.

Verder op het strand loopt een man met een deel van een trawlernet. Patrick ontdoet af en toe het strand van rotzooi. Welshman is hij en het grootste deel van het jaar woont hij hier. Sinds enkele jaren heeft hij een restaurant en 's avonds komen daar de expats bijeen. Ze zijn nu met een actie bezig om een foeilelijke Chinese visverwerkerij weg te krijgen. Voorlopig is-ie gesloten, en dat is maar goed ook, want hij schijnt enorm te stinken en allerlei troep te lozen in het nu nog schone water.

Een half uur wandelen verder kom ik een stel tegen met fietsen. Het blijken Nederlanders. Ook zij noemen de naam van Patrick, en vanavond gaan ze zijn kant op. Het andere stel dat later binnenkomt en Brits-Gambiaans is, komt met dezelfde naam...

Ik ben net een paar uur in Sanyang en lijk al zo'n beetje iedereen te kennen. Gambia is net een groot dorp.