Cesar Cardoso

De grote parkeerplaats in Nazaré, waar ik eindelijk een plek vind, wordt morgen als markt gebruikt. Wegwezen dus! Het kostte wat tijd om binnen te komen in m’n onderkomen. Gebeld. Ik hoor een stem vanuit het niets, en die blijkt mij aan te roepen van boven. De Heer is het niet, maar wel de vader - naar later blijkt - van de vrouw die ik aan de telefoon had. Hij wijst me alle lichtknopjes, sloten met de bijpassende sleutels en komt met alle do’s and don’ts van het huis. Geen woord Engels maar we begrijpen mekaar feilloos. Hoop ik.

Gauw naar het strand voor de ondergaande zon. En wat bier. Lee naast me blijkt broker en adviseur op afstand - uit de VS. Laptop voor zich en ontelbare groene en rode cijfertjes. Gaat straks naar Ericeira, voor een driedaags huwelijksfeest. Van de ongelooflijke klereherrie in deze tent heeft hij geen last. ‘Focus, that’ s all!’.

De jongen die de glazen ophaalt komt uit Burkina Faso en als ik een teken geef haalt hij wat koud bier. M’n Frans blijkt nogal beperkt… Nazare is behoorlijk veranderd. Geen netten meer die met de hand worden binnengehaald of boten die door koeien worden binnengetrokken. Gebeurt alleen nog als attractie.

Verderop, in Batalha, beland ik in een enorm hoge kerk met daarachter een kloostercomplex. ‘Visuele rijkdom’, zo had de Lonely Planet beloofd en ze hebben niet overdreven.

In The Kings Pub serveren ze ook eten. Simon spreekt aardig Engels, en dat kan kloppen want hij blijkt later uit de buurt van Manchester te komen. Wel Braziliaanse roots. Of ik de Ier die rugby wil kijken wil vertalen, want die verstaat hij nauwelijks… Deze reist rond met een mobile home en heeft wereldwijd gewerkt, ook een paar jaar in Breda, z’n mooiste jaren. Veel gelachen en geluld. Simon vraagt of ik ‘The Kings Pub’ wil raten. Eens zien.

In de buurt zijn ook heel wat grotten. Heel kleinschalig maar erg mooi en nog niet zo lang geleden ontdekt.

Bovengronds verder, naar een kasteel. Hier hoor ik een drumstel en later een saxofoon. Bezig met de soundcheck. Even later hoor ik de saxofonist in een torengewelf. Prachtig geluid! Er blijkt ‘s avonds een cd ten doop te worden gehouden. Hij nodigt me uit en we stellen ons voor. Cesar Cardoso is de saxofonist, en hij heeft de nummers gecomponeerd.

Gauw naar m’n overnachtingsplek. Onvindbaar natuurlijk, op een soort industrieterrein. Ik vraag het aan twee vrouwen in het verder uitgestorven gebied. Als ik de naam ‘Pereira’ noem, lopen ze voor me uit naar een nummer 1. Alles dicht, geen gehoor. Dan word ik gebeld en krijg ik telefonische aanwijzingen en na het bedanken van de vrouwen sta ik binnen. Houtje-touwtje zooitje, maar oké het is maar voor een nacht…

Snel naar het kasteel van Porto de Mos. Voor de gelegenheid mooi uitgelicht; de eerste gasten komen al binnen. Ik koop gelijk maar de cd en zit later naast een stel uit Lissabon met een tweede huis hier. Cesar Cardoso en z’n band spelen prima, mooi geluid en fijne sfeer. Soms zit alles mee… Later zie ik trouwens dat hij ook op YouTube staat met heel wat filmpjes. Heeft nog met Joe Lovano gespeeld.

De volgende ochtend kan ik de stal weer verlaten en ga ik naar m’n tweede grottencomplex, dat van Alvados. Kleurig en vol boeiende verhalen.

Bij Fatima is een dienst gaande en zit het restaurant al knap vol om half één. Ik kan er nog net bij en krijg een stew aangeraden, een feijoeda als ik het wel heb. Allerlei soorten worst, waarvan ik in ieder geval de bloedworst herken. Heerlijk! De jongen die bedient heeft zijn Engels geleerd van het gamen. Blijkt dus best nuttig. Als ik de zaak uitloop staat er een enorme rij: Casa Marcelino heeft t goed voor elkaar.

Wandelingetje voor de spijsvertering. Loop als een Dino, dat schijnt te werken. In een voormalige steengroeve zijn veel dinosporen gevonden. Zo’n beetje de langste ter wereld. De zon staat nog hoog, maar ze zijn redelijk te zien: harde wind, pittige zon, mooie sfeer voor een geologiewandeling - en een mooie tegenhanger voor al dat eten en drinken.