Capsule

Yokohama blijkt inderdaad erg leuk en levendig. Na het uitzicht vanaf de Landmark Tower vraag ik de weg naar Kamome, een jazzclub. De jongen aan wie ik het vraag kent 'm wel, heeft zelf gitaar gespeeld. De twee mannen in zijn gezelschap vinden het prima om even mee te lopen. De jongen blijkt farmacie te doceren en de mannen studeren bij hem en komen uit Indonesie. Half uurtje doorgepraat voor de club, gezellig. De muziek die ik hoor is niet echt wat ik mooi vind. Morgenavond herkansing, dan treedt er een trio op. Het Ami Fukui Trio.

Ook nog een bed geregeld voor morgennacht. Bij een capsulehotel. Een kamer ter grootte van een luxe 'coffin'... Ben heel benieuwd!

De waterkant blijkt de volgende dag heel interessant. Yokohama is voor de WO II helemaal vernietigd door een aardbeving en in 1945 volledig platgebombardeerd. Toch is alles er heel sfeervol, ondernemend en verrassend. De Passenger Terminal is grotendeels van hout en zit vol ingenieuze archtectuur. Schijnt ook in de prijzen te zijn gevallen. Prachtig uitzicht over het water!

Op loopafstand zit de Yokohama Brewery en daar kun je weer eens wat verschillende soorten bier proeven. Lang geleden!

Dan naar de capsule. Heb een paar uur uitgetrokken om me eens goed te laten voorlichten. Vijf verdiepingen met verschillende functies. Uitgedacht tot op de millimeter. De tweede is een grote sauna met allerlei baden en ontspanruimtes. De derde heeft o.a. een restaurant, en op de bovenste verdiepingen wordt geslapen. Alles is superschoon en je schoenen blijven weer beneden. Kleding van de zaak ligt al klaar in je capsule. Als je er eenmaal rondloopt heb je pas in de gaten wat een ander wereldje het is. Er mogen trouwens alleen mannen in. Ook wel bijzonder, zeker na dat 'love hotel'. De capsule is niet helemaal op westerse maten gebouwd. Jammer genoeg kon ik me net niet helemaal uitstrekken, maar de rest was prima verzorgd. Weer een nieuwe ervaring!

Na de sauna lekker naar de muziek gelopen. Prima sfeer, goed geluid en ook eten en drinken waren goed binnen te houden. En daarna dus als Major Tom in de capsule...

In Japan voel je je wel vaker Major Tom. De toiletpot is ook een supersonisch geval. De bril is natuurlijk verwarmd, da' s logisch. Als je gaat zitten hoor je direct wat geruis onder je, en naast je zit een heel toetsenbord met allemaal verduidelijkende symbolen. Ik durf er geen 1 aan te raken want dan schiet je zo zonder helm door het dak heen in je blote reet. Dat wil je toch niet als goedwillende toerist? Meestal wordt het zaakje automatisch doorgespoeld zodra je opstaat. Maar niet altijd. Soms kan het euvel dan verholpen worden door wat te zwengelen aan de zijkant, maar soms helpt ook dat niet. Groundcontrol is onbereikbaar en dan ben je rustig een half uur aan het studeren... Wie bedenkt er toch zoiets?

De dag erop naar een oud stadje gegaan, een half uur verder. Kamakura heet het. Veel tempels, veel mensen, maar ook hier: als je wat verder loopt, de heuvel op, dan wordt het al snel rustig.

Op de terugweg word ik geholpen door een journalist. Hij verzorgt de economiepagina al 30 jaar. Op 1 april gaat hij wat anders doen: doceren op de universiteit. Lijkt wel of iedereen dat doet... Krijg een kaartje mee. Als er wat is moet ik maar even bellen. Zonder uitzondering is iedereen hier enorm behulpzaam, zelfs in drukke steden als Tokyo.

Zit nu dus weer in Tokyo, de stad waar ik geen vat op krijg. Te groot om te kunnen overzien maar wel enorm boeiend en aangenaam.

De kersenbomen vonden het vandaag ook aangenaam, zodat ik lekker in het Uenopark de 'Cherryblossom' heb meegemaakt. Helemaal alleen was ik niet; ongeveer half Japan liep rond in het park, maar gezellig was het!

Toen nog naar het drukste kruispunt van Tokyo geweest, met van die diagonale zebrapaden. Niet aan te raden voor toeristen met mensen- of pleinvrees... Op naar de volgende capsule nu!