‘Meekomen jij’

Vanuit Gori kun je redelijk makkelijk naar een oud grottencomplex, een stad eigenlijk die er al 600 jaar vChr. was. Vroeg een taxi gepakt. De chauffeur noemt Rotterdam als eerste stad die in hem opkomt en Feyenoord als eerste club (vanwege een wedstrijd tegen Dynamo Tbilisi). Aardige vent.

De site gaat net open en het is wat koeler dan gisteren. Het complex is groter dan ik had verwacht en behoorlijk heuvelachtig. Wel heerlijk rustig nog. Veel grotten, woningen en heiligdommen met op de top een kerkje met veel wierook en sfeer. Vroeger schijnen hier zo’n 20.000 mensen te hebben gewoond.

Hoogtevrees moet je hier niet hebben, want op sommige plekken gaat het steil omlaag, het rivierdal in. Een uur had ik afgesproken met de wachtende chauffeur en dat blijkt eigenlijk te kort.

Terug naar Gori voor een zoet broodje met koffie en dan met de marshrutka naar Ateni Sioni. Kost een uurtje voordat ik op het juiste stukje trottoir sta waar hopelijk het busje gaat stoppen met een geschilderde kerk op het bordje achter de voorruit.

Een vrouw had me kordaat meegenomen naar een vrouw met kind en me aangeduid dat ik haar maar moet volgen. Oké. ‘Meekomen jij’, gebaart de vrouw en ik beland op de achterbank van een oude bus. Uiteindelijk kom ik via een groene vallei met veel druiven bij een kerk uit de zevende eeuw met de oudst bekende talige inscripties van Georgië. Net gerestaureerd. Was nodig na zoveel verschillende bezetters.

De chauffeur zet me keurig af. Mag ook wel voor twee Lari… Een oude man sloft achter me aan. Hij haalt de deur van het slot en doet het licht aan. Half uurtje rondgekeken en gezeten: heerlijk rustig. Het offerblok laten klinken en de man bedankt. Kerk op slot. De man sloft de andere kant op. Als er net een andere bezoeker komt - de tent gaat lopen als een malle - verwijs ik hem in de richting van de sloffer.

De bus terug komt maar niet en na nog een half uur stopt er een bedrijfsbusje. De medewachter maakt een praatje met de chauffeur en wenkt me. Oké dan. ‘Meekomen jij’. Hij voorin ik achterin. Ze praten en lachen wat af en vragen later waar ik vandaan kom. Goedgekeurd.

Aan de rand van Gori stappen we uit en al lopend maken we kennis. Grappig, zo snel als dat gaat. Hij wijst de buurt aan waar hij woont en geeft de voor mij kortste weg aan. Een groet ten afscheid en later nog gezwaaid.

Verderop kom ik bij m’n favoriete eetzaak met het koele bier. De bediening had toch al gezegd dat ik weer moest komen? Nou ja, daar kun je dan dus niet onderuit… Dit keer vleesloze gerechten. De bediening is weer druk bezig met Google Translate, dus ik kan ze het woord ‘complaint’ laten opzoeken voor de gein. De muziek staat op repeat en die gaat wat vervelen. Resultaat is dat ik drie kwartier Amy Winehouse hoor met ‘Back to Black’. Horeca-oren, daar is iets mee.

Even vaart maken. De volgende dag per taxi en een marshrutka en later nog een marshrutka naar Kutaisi gegaan en daar weer een taxi genomen, en voordat ik bij m’n hotel ben loop ik via wiebelplankjes over tankgrachten want de straat is overtuigend opengebroken. Hè hè, ik word er zo al moe van. Daar veel tourtjes gemaakt en gezien en nu zit ik in Mestia, in een afgelegen deel van de Hoge Kaukasus. Hoge bergen, eeuwige sneeuw en wandelingen die alleen maar omhoog lijken te gaan, en daarna nog hoger.

Even bijkomen dus.