Toewijding

Ook de bergrug aan de andere kant van Stepantsminda is verrassend. Als je na zo’n 20 minuten zweten de Sint Eliaskerk kunt zien, dan is de weg rustig, de natuur mooi en het dal indrukwekkend. Er zit een stel waarvan de man af en toe door een verrekijker op een standaard kijkt. Een Nederlandse vogelaar. Hij houdt bepaalde trekvogels in de gaten en ik heb de indruk dat hij de verrekijker nauwelijks nodig heeft. Wat een observatievermogen!

Het stel uit de VS gaat morgen richting Baku. Ze willen de Formule I zien en zijn niet echt Maxfans; ik probeer ze niet om te praten - aan de andere kant: hoeveel succesvolle Amerikaanse coureurs rijden er mee?

De volgende dag met de marshrutka (toch van ‘marsroute’?) naar Mtskheta, de voormalige hoofdstad. Een lekkere lange benenplek heb ik, met een uitklapstoeltje schuin voor me en een uitklapkrukje naast me. De big mama van de kiosk komt de 15 Lari incasseren. De chauffeur houdt zich rustig. Ik denk dat z’n dochter naast hem zit en dat hij in ieder geval niet vandaag het ravijn in wil stuiteren.

Onverwacht snel (na een uurtje of twee) stopt de bus en geeft de chauffeur aan dat ik er uit moet. Tas uit het achterwerk gepakt en de chauffeur geeft aan dat ik de trappen op moet om bij een volgende bus te komen. Die staat al klaar en rijdt weg zodra ik zit. Hoezo timing?

Verderop geeft de chauffeur aan welke kant ik op moet lopen om bij m’n kamer te komen. Als ik even de Maps raadpleeg hoor ik mijn naam al… Ja, soms zit alles mee. De sfeer is ontzettend relaxed; niemand lijkt haast te hebben. Nana heeft al extra dekens klaargelegd voor de koude nachten, je kan nooit weten - het is nu 28 graden…

Wat rondgelopen. Kerk, rivier en Bagineti aan die rivier. Leuke bediening en een litertje wit, of eigenlijk groen: Mtsvane, de zelfgemaakte wijn. Goed te doen. Een jongen komt me keurig een ‘complimentary’ druivenrank aanbieden. Lekker wat schrijven in de schaduw. De bediening zal niet verklappen dat de schrijver een liter zit te absorberen. Zo hoort dat; discretie… Daarna wel opstaan zonder in de rivier te duvelen natuurlijk.

De volgende dag spreekt een oudere, sympathieke taxichauffeur me aan. Of ik naar boven wil, naar de Jvari-kerk. Prima. Hij blijkt 86 jaar te zijn en rijdt nog zonder bril. Op een kladblok heeft hij z’n geboortejaar geschreven en onderweg wijst hij me zijn geboortehuis aan en de brug van Pompeus - een Romeins militair. De brug ligt inmiddels ongeveer een meter onder het water van de rivier. Als je het weet en durft kun je nog oversteken.

Bij de kerk zelf is het ondanks het vroege uur al heel druk. Veel geposeer door stellen voor stellingen. Er wordt gerenoveerd. Later, gewoon beneden in het stadje, geen touringbussen of gedoe. In de kerk veel knielende, kussende en kruisjesslaande mensen. De van glas voorziene afbeeldingen van heiligen worden continu schoongemaakt door nonnen of zusters en er lopen meisjes rond die te korte kaarsjes uitmaken en andere kaarsen op logische plaatsen neerzetten. Met borsteltjes maken ze alles schoon. Wat een toewijding; om stil van te worden.

Morgen naar Stalin, naar Gori.