Hongerklop

Na al dat gebruis in Mindelo ben ik op de boot gestapt. Al snel worden er zakjes uitgedeeld op de boot van Armas. Iedereen neemt er lusteloos 1 aan. Ik zit midden op het dek met zicht op de horizon.

Naast me zit een vrouw continu te prevelen, in een soort trance. Later krijgt ze van passanten een slap handje. Condoleances zo blijkt. Ze wordt getroost door een mevrouw aan de andere zijde van haar, zachtjes toegesproken.

De soldaat schuin tegenover me opent het kotsbal - velen zullen volgen. De horizon is m'n toevluchtsoord en penetrante schoolreisluchtjes probeer ik te negeren. Af en toe raadpleeg ik hoopvol Maps.me. Schieten we al een beetje op? Ik zie nog geen land opdoemen uit de mist. De oceaanrollers komen overtuigend onze kant op. Na zo'n vijftig minuten varen we meer en meer in de luwte. Geen zakje gebruikt: yes!!!

Via de kustweg kom ik uiteindelijk in Ponta do Sol. Ruig kustgebergte met overal witschuimende, wilde golven. De jongen naast me valt overtuigend tegen mij in slaap en het jochie voor me gebruikt in deze bochtige omgeving zijn zakje alsnog...

Het hotel (Miranda en Miranda) is zo nieuw dat de chauffeur twee keer navraag moet doen. De dochter des huizes ontvangt me vriendelijk in goed Engels. Vader woont in Schiedam en zij heeft lang op de Canarische Eilanden gewoond. Alles ruikt nieuw binnen.

Caleta aan het haventje heeft heerlijk eten, en op aanwijzingen van de bazin loop ik gelijk maar naar Fontainhas. Langs de kust omhoog over een stenig paadje. Het dorpje ligt aangeplakt tegen steile hellingen, omgeven door kleine terrassen met wat bebouwing. Sfeervol.

Het bed bij Miranda ligt zeldzaam lekker: laat ontbeten dus. Meer wandelingen gemaakt in de buurt en 's avonds uitgenodigd bij het familiediner/kerstavondmaal in het hotel. Erg gezellig is het en ik zit naast een mevrouw die de helft van het jaar op Kaapverdië woont en de resterende tijd in Rotterdam. Mooie avond!

Op 1e kerstdag probeer ik in de vallei van Paul te komen, het wandelmekka. Eerst een paar collectivo's en dan een tijdje niets. Na een uurtje huur ik maar een bus. Het is ruim 6 kilometer stijgen over een smalle maar erg mooie weg. Net voordat de weg eindigt stopt de Hi-Ace.

Het gebouw van Sandro heeft net een indrukwekkende verfbeurt gehad en Adilson toont me de kamer op tweehoog. Keuken erbij en een zonneterras. Geen zon, maar dat is een detail.

Een paar dagen prima gelopen in de vallei. Heel groen en vruchtbaar. Overal murmelt water; alle beschikbare grond wordt gebruikt om spullen op te verbouwen. Zodra je echt fout gaat is er altijd wel iemand in de buurt om je op weg te helpen. De laatste dag ga ik zo'n 1000 meter omhoog, naar Cova, een krater die nu volop wordt bebouwd. Dan door naar de Pico da Luz, kan er ook nog wel bij. Mooi uitzicht, boven de wolken. Af en toe prikt er een top door het dek. Dan via een glibberpaadje zo de wolken in, naar beneden. 1 keer ga ik onderuit maar de rugzak dempt alles wat af gelukkig. Muziekje aangezet en in anderhalf uur ben ik beneden. Aan de wijn natuurlijk en bijpraten met medewandelaars.

Krijg nu een onvervalste Antaoachtige hongerklop. Tijd voor actie!