Perros Calientes

Nou ja, ik ben rustig gebleven, de hele dag. Sereen, Zen, onaangedaan, relaxed, positief. In Mompos heb ik ruim een uur zitten typen; de titel zou er net boven komen: 'Perros Calientes'. En toen drukte ik op een fatale knop en was alles weg. Ik zou me er op mindere dagen druk om kunnen maken, maar de hele dag was ik dus sereen, Zen, onaangedaan, relaxed, positief. Of had ik dat al gezegd? Nu alles maar snel opslaan...

Volgende dingetje. Waarom die titel? Zuiver Spaans zal het niet zijn, maar in het enige eethuisje in Playa de Belen stond dit op het menu. Hot Dog dus. En dat nadat ik de vorige avond al was vergast op Hamburguesas. Welke van de twee was nou het oneetbaarst? Lastig. Smaak heeft 't geen van beide en ze vallen allebei uit elkaar als je er maar naar kijkt. Gelijkspel dus. Hoewel, bij de Hamburguesas zat de smurrie tot onder mijn oksels. Ongelogen waar... De Hot Dog verliest dus met een neuslengte.

Playa de Belen. Strand dus, zou je denken. Nee het ligt richting grens met Venezuela. Vlak bij een mooi natuurpark, Estoraques, met van die mooie grillig gevormde rotsen. In de bus zitten praten met een jongen die Colombia rondreisde als vertegenwoordiger. Hij droeg een mondkapje tegen busverkoudheid. Chinese spullen wilde hij slijten, zoals uit die VPRO-uitzending. Goedkope troep. Aardige gozer; hij geeft nog tips om in Belen te komen maar dat blijkt uiteindelijk niet nodig want de chauffeur zelf woont er ook en ik kan dus gezellig meeliften. Hij zet me af bij een hotel met zwembad, het enige. Ben ook de enige gast. Estoraques loopt niet over van bezoekers.

's Nachts nog naar een deken gezocht, Belen ligt weer aardig op hoogte. Een werkzoekende gids wacht me op bij de ingang van het park. Prima, als je maar rustig aan doet. We gaan langzaam steeds hoger en onderweg laat hij op z' n mobiel wat foto' s zien van slangen... Lange broek aan gelukkig en schoenen, en zo komen we ongeschonden bij een prachtig panorama op de kerk van Belen.

Het dorp is erg mooi trouwens. Witte huizen met veel bloemen aan de buitenkant en natuurlijk een mooi plein met kerk. Wel veel politie. En later zie ik ook camera' s hangen op strategische punten. Het is 'rood gebied' hier (Min. v. BuZa); zou het daar mee te maken hebben? Toch voelt het erg landelijk en vredig aan.

Na wat vredige maar koude nachten pak ik een busje en drie collectivo' s om richting Mompos te gaan. Eerst een bergrug over en dan een mangrovegebied in, door de vallei van de rivier de Magdalena. Lastig, maar toch goed te doen. Eerst is het knap koud, maar na een half uur dalen blijkt het loeiheet in Aguachica. In El Banco stappen we over in de auto van de chauffeur die je liever niet achter het stuur ziet zitten. Hij rijdt en belt als een idioot in z' n wrak. Mijn deur sluit niet en de veiligheidsriem werkt niet.... Het grootste deel is onverhard, dus we zitten in Mompos helemaal onder stof en zand. Dan nog een stukje met een motortaxi en dan blijkt er nog 1 kamer te zijn in het onderkomen van m' n keuze. Feest! De vrouw vraagt om mijn paspoort. Prima, maar wel in ruil voor een biertje. Vond ik verdiend, vooral na dat laatste stuk...

Mompos blijkt prachtig, lijkt wat op Cuba. En dan die brede Rio Magdalena. De tijd lijkt hier stil te staan en niemand heeft haast. Met een boot ga ik een stukje de rivier op en verderop het mangrovegebied in. Veel leguanen en prachtige vogels zien we en vissers die vanaf de modderkant hun net uitwerpen. Later aan de waterkant vis (Bagre) gegeten met kokosrijst. Comedor Costeno heeft het goed voor met zijn klanten. Soepje vooraf, salade erbij, Club Colombia ernaast, zo is de lome hitte goed vol te houden...

Nu alleen nog de fatale knop vermijden.