Bommetje

Het busje vanuit Lagoa (het Grote Niets) stopt vaak in de diepe duisternis. Langzamerhand wordt het voller en voller. Er worden pakjes aangepakt en veel praatjes gemaakt ondanks het vroege uur. Het busje heeft duidelijk een sociale functie. Een spectaculaire zonsopgang volgt. Sao Vicente zie je duidelijk liggen in de diepte, en zelfs de eilanden verderop. Ook de plaatselijke bevolking heeft er alle aandacht voor.

Voor morgen koop ik vast een kaartje om over te varen en eet een ochtendcachupa met veel koffie. Ik lijk wel een ingezetene...

Dan naar het zwarte strand, naar wat bungalowtjes in de buurt van Porto Novo. Een continue strijd tegen vulkaanstof voeren ze hier. Je kan over een pad via het strand naar het havenstadje lopen. De weinige bomen leunen zwaar naar 1 kant. Wie van barre, harde natuur houdt voelt zich hier helemaal thuis.

De discopub is dicht en de Beachclub Morabeza wordt verbouwd. Ik hoop dat er nog klanten zullen komen. Wel groeien er een soort kalebassen op het gitzwarte vulkaanzand.

's Avonds blijkt het eten prima en de muziek gezellig, ondanks de barre omstandigheden.

De terugtocht naar Sao Vicente is relatief rustig. Het eerste half uur zie ik nog de bergkammen waarop ik heb gelopen. De vlucht naar Santiago sluit mooi aan en landt op tijd bij Praia.

Andere sfeer hier. Hard geschreeuw, hard gelach, opgefokte muziek, armoe. Het busje dat me naar Cidade Velha brengt lijkt door een patiënt bestuurd. Eerst staan we maar te wachten met die k muziek aan; veel mogelijke klanten knijpen er voortijdig tussenuit. Zo komen we nooit weg. Als we uiteindelijk toch rijden laat ik de bijrijder m'n mobieltje zien met daarop de plek waar ik moet zijn. Lezen kan hij waarschijnlijk niet en een passagier helpt 'm wat zodat ik toch bij de goeie trap stop.

Mijn plek in de dorm is nog bezet. Ik krijg een eigen kamer, niet zo heel erg. De baas is een aardige vent, heel spraakzaam. Hij maakt veel zelf: yoghurt, kaas, sapjes, thee, toetjes. 'Eet je mee vanavond?'. Lijkt me geen straf. Een kennis uit Portugal helpt mee met de bereiding, de boxer houdt vriendelijk de wacht en de dochter des huizes kijkt naar een kleuterprogramma op de stream. Dat maakt de wat Spartaanse kamers in de kelder beter te doorstaan.

's Nachts de klamboe gebruikt. Duvelt eerst omlaag natuurlijk, maar na een tijdje hangt alles. Wel loeiheet nu, maar ja, je kiest hier zelf voor. Ja toch?

Heerlijk 'selfmade' ontbijtje 's morgens, en dan naar het fort, de ruïnes, de drooggevallen rivier, het convent en het strand met een leuke eettent. Werelderfgoed is het sinds kort, het enige op Kaapverdië: de moeite waard!

En dan het hoogtepunt van de dag: geen vuurwerk! Alleen een bommetje, gemaakt door de jongens die vanaf de rotsen in het water springen. Vanochtend, toen het al ruimschoots licht was, klonk er nog steeds feestmuziek. En, af en toe, 'Feliz Nova Ano' of zoiets. En daar sluit ik me bij aan.