In Jerevan

In Jerevan moet ik de heuvel op. Al gezien omdat de minibus er vlak langs kwam. Kleding uit dus want het wordt werken geblazen. Na vijf meter begint het te regenen: jack aan en petje op, sleuren aan de tas en kijken of er een bekend adres naderbij komt.

Niet dus. Alles zit weer goed verborgen. Proberen ze zo de belasting te foppen of zo? Na wat gedoe vind ik toch een Guesthouse, aan de doorgaande weg helaas. Bed totaal kut: knetterhard met hier en daar een venijnige spiraal. Een nauwelijks werkende wifi en een overtuigende meur uit de doucheruimte. Alles oogt nieuw maar niet echt doordacht; beetje pijnlijk. Gewoon een familie die een gaatje in de markt ziet.

De volgende ochtend loop ik Jerevan in en na zo’n twintig minuten komt er wat groen, een Sovjetparkje, grote standbeelden en giga-gedenkplekken met daarna heel veel fonteinen en grootmoeders met kinderwagens. Het beeldenpark onder de piramide van trappen oogt erg mooi, met Botero als uitsmijter. Je kunt de roltrap op en zo het museum aan je voorbij zien trekken. Goeie sfeer, rustige lui, ook de jongeren, geen vernielingen en een steeds mooier uitzicht. In de verte de besneeuwde Ararattoppen. Jerevan is goed bezig!

Op het grote plein is het Staatsorkest van Armenië samen met een koor en een band aan het repeteren. ‘O Fortuna’ klinkt al behoorlijk indrukwekkend. Ik verhuis naar een onderkomen met een wat zachter bed, en ga later naar weer een andere buurt: Jerevan is een grote stad.

Er is veel te doen. Veel musea, veel buitenoptredens, ‘s avonds muziek en een soort vuurwerkshows, maar dan met fonteinen, begeleid door muziek (veel Charles Aznavour) en je hoort veel singer-songwriters. Het leven speelt zich voornamelijk op straat af en iedereen ziet er piekfijn uit. Kortom, alles is erg levendig.

Het Genocide Museum is zeer indrukwekkend en de feiten zijn niet te bevatten. Het monument deed me aan Hiroshima denken in al z’n eenvoud.

Later in de omgeving rondgekeken, bij een oud klooster en een van oorsprong ‘heidense’ tempel: er is zat te zien en doen hier. Nog een keer verkast trouwens. Ditmaal niet vanwege te harde bedden, maar te korte. We zijn als Nederlanders gemiddeld toch behoorlijk lang zo blijkt, en vallen een beetje buiten de berekeningen.

Even kijken wat het volgende hostel te bieden heeft.