Een soort reünie

De hoge Kaukasus is inmiddels al weer ver weg. Vanuit Ushguli was het nog even lastig om een lift te krijgen maar na anderhalf uur proberen kwam er gelukkig een busje langs met wat lege plekken. Op mijn liftplek stond heel zielig een robuuste Mitsubishi met een gebroken as. De weg is op sommige plaatsen erg verraderlijk en als je dan net te hard gaat is het prijs. Veel huurauto’s mogen hier dan ook niet rijden.

In Mestia kom ik wat bekenden tegen. Gebeurt eigenlijk regelmatig. Soms is het even nadenken: ‘Waar ken ik je ook al weer van?’. Voor de volgende dag koop ik een kaartje naar Tbilisi. Negen uur in een busje, als alles vlot verloopt. Voor een prijs waarvoor een Nederlandse taxi je net de straat uitrijdt.

Op de vlonder bij de rivier ligt een man met z’n hoofd op de tafel uit te rusten. Het is Sot, een Aziatische Berlijner en hij vertrekt zo naar Kutaisi. Met een biertje in de hand praten we wat bij en al snel komt er een flitsend blauwe Mercedesbus aan. Afscheid genomen en daar gaat Sot. Zelf loop ik naar het museum aan de overkant van de rivier die een verrassend diepe canyon heeft uitgesleten. Na alle wandelingen is het lekker om even binnen te zijn.

De volgende ochtend is het in het busje ook weer een soort reünie. M’n Koreaanse overbuurman ken ik van de canyontocht en bij een pitstop later word ik enthousiast aangesproken door een Israëlische jongen. Allebei hebben ze meerdaagse wandelingen gemaakt in het hooggebergte.

Later gebeurt er net voor ons busje een ongeluk. Een personenauto is gehalveerd en een vrachtwagen staat in de vangrail. Veel schade en ontplofte airbags maar geen gewonden zo te zien. We kunnen er net langs en de wegwerkers bieden hulp. Na negen uur worden we gedropt bij een ander station dan beloofd, scheelt zo’n twintig kilometer.

Gelukkig weet m’n Koreaanse overbuurman de weg, want hij was hier al eerder. Met de creditcard mogen we de metro in en diep onder Tbilisi scheuren we naar het juiste station. Tenminste, we praten zo veel dat we nog een halte missen. Uiteindelijk komen we bij Freedom Square weer bovengronds en nemen we afscheid.

Mijn hotel blijkt een ander huisnummer te hebben en een andere naam. Lekker handig. Het slot van m’n kamer werkt niet, net als de Wifi en alles ziet er nogal kloterig uit. Netjes uitgedrukt. Alles zit los en lekt en de grote regelaar spreekt geen Engels. Nou ja, er staat een bed en ik kan beneden de wasmachine gebruiken. So, who cares… Stoel schuin onder de deurklink en gaan met die banaan. Welkom terug in Tbilisi!