Tipi

De man in de sneeuwwitte kaftan leidt de universiteit van Gambia. Hij komt hier elke zaterdag, tenminste als hij niet op reis is. Pas was hij nog in Bamako en daarvoor in Accra. Naast bidden lacht hij ook graag. Hij heeft een lang gebedssnoer in zijn hand en 1 glas van zijn bril staat wat uit het lood. Twee vrouwen heeft hij, maar een eventuele derde uit Nederland zou niet bezwaarlijk zijn. Reizen doet hij wel het liefst alleen; even geen gezeur aan je kop en lekker staren over het water van de rivier terwijl je een bongovis oppeuzelt. Beter wordt het niet.

'Hier, praat maar'. Ik krijg een telefoon in m'n hand geduwd. Nederland aan de lijn, Almere om precies te zijn. Het is de jongste broer van Dudu. Hij blijkt daar te werken. Als voetballer. Dat moet dan toch bij Almere City zijn. Later geeft Dudu het nummer van zijn broertje. 'Zoek 'm maar eens op, dat vindt-ie leuk. Hij is erg populair daar'. Van Kartong naar Almere; dat moet toch een forse stap geweest zijn.

Bij de grenscontrole telt de ambtenaar met streepjes het aantal dagen dat ik in Gambia zal zijn. De uitkomst doet hem duidelijk deugd. Hij trekt een heel ernstig gezicht. 'Op het stempel staat 28 dagen en ik tel er 29'. Een paar dagen geleden had ik al ruzie met dezelfde man gehad en nu zou zijn wraak zoet zijn, dat was zeker. Zelfs Dudu's tussenkomst helpt niet. Alleen een stempel met paraaf kan me redden, en ja, daar moet natuurlijk wel voor gedokt worden. Alles officieel natuurlijk, dat ik niet denk dat het geld in zijn zak verdwijnt...

Op de plek waar ik m'n bagage heb achtergelaten vertelt Jordy - Catalaan dus - met veel enthousiasme over Guinee Bissau. Hij komt er regelmatig want zijn vrouw komt daar vandaan. Vooral de eilanden voor de kust bij Bissau schijnen erg mooi te zijn. Nou, pas ook al positieve verhalen gehoord over Sierra Leone, misschien is het wel een goed idee om...

Gezellige praters zijn het in de nieuwe Lodge en al snel is het grensincident vergeten. Op naar nieuwe verten. Daar kom ik oude bekenden tegen en bij hun slaap ik voor het eerst van mijn leven in een tipi. Net voor ik de tent dichtgooi zie ik iets donkers binnenkomen. Een rat? Nee, het blijkt een hondje. Het gaat gezellig bij m'n hoofdeinde liggen en is niet van plan te vertrekken. 'Is dat jouw hondje?', vraagt het meisje van het ontbijt de volgende ochtend. 'Nee, die hoort toch bij het huis?'. Niet dus. Slim beestje, dat komt er wel.

's Nachts is er veel muziek. Het meest onverwacht is het harmonieorkest met majorettes van de Sanyang School Band, op het strand. Oude Engelse nummers spelen ze en het trommelen met stokken klinkt voor het eerst nogal houterig. Verderop is er allerminst houterige percussie en koramuziek en wordt er gedanst. Om twaalf uur is er wat vuurwerk en het houtvuur is heel wat bescheidener dan in Scheveningen... Daarna vredige gesprekken en vredige nieuwjaarswensen in het pikkedonker. Op naar de tipi nu.