Supervulkaan

Even wennen, na vier jaar. VIER JAAR!

Met wat films en documentaires en boeken had ik me toch wel aardig voorbereid op Napels, zo dacht ik. Maar de werkelijkheid blijkt toch net een slagje anders.

De Italiaan in het vliegtuig schreeuwt in zijn mobieltje, zit op m’n plaats en laat later zijn bagage op mijn hoofd vallen. Als ik zeg dat-ie nou toch echt op moet pleuren, blijkt hij toch ook Rotterdams te verstaan.

Napels is blauw-wit versierd. Overal zijn mannen bezig om het komende kampioensfeest onvergetelijk te maken. De club staat zo’n twintig punten voor dus echt spannend is het niet meer.

Napels blijkt hectisch, luidruchtig en vies. Pislucht, hondenpoep, loeiende scooters en vliegtuiglawaai. Maar ook overal oudheden, vriendelijkheid en levendige buurten en natuurlijk een aanstekelijk enthousiasme voor een zeker kampioenschap.

De eerste Spaghetti di Mare wordt opgediend door een Duitssprekende Italiaan die af en toe hoofdschuddend luistert naar zijn schreeuwende cliënten. Zacht praten kunnen ze hier niet. Leven wel. En het eten smaakt prima.

Praktische zaken liggen hier soms wat lastig. Koffie betaal je eerst en dan leg je het bonnetje neer, als je er iets lekkers bij wil moet je de naam ervan al weten en het bonnetje is heilig. Af en toe doet het wat aan USSR denken, heel bureaucratisch. En reizen met het openbaar vervoer is ook lekker ingewikkeld gemaakt.

In het archeologisch museum heb ik al heel wat spullen gezien van plaatsen waar ik nog heen wil. Complete steden lijken verplaatst naar dit enorme gebouw. Hoewel het nog voorseizoen is, is het toch al knap druk overal. Grote groepen lopen rond die allemaal ingeplugd zijn en luisteren naar de gids. Sommige bezienswaardigheden zijn nu al zo druk dat er lange rijen voor staan.

Nou, dan maar ergens anders heen. Alles is nieuw voor me. Zoals Napels ondergronds. Al door de Grieken en Romeinen uitgehouwen en in WO II gebruikt als schuilkelder. Het gidsende meisje heeft zich een volkomen eigen versie van het Engels eigengemaakt. Na een tijdje onderscheid ik ‘secondworldwar’ en ‘bombshelter’. Wel een heel boeiende en soms claustrofobische ervaring!

Langzamerhand begin ik weer wat uithoudingsvermogen te krijgen. Per dag loop ik wel zo’n acht uur buiten en ook alle prikkels beginnen wat te wennen.

In Pozzuoli is alles wat rustiger. De B en B is superschoon en ze hebben een perfect koffie-apparaat. Het uitzicht over zee is prachtig met Capri in de verte en Ischia dichterbij.

Ik heb inmiddels de Solfatara-vulkaan gezien en geroken. Wel van een afstand want je mag er niet in (na een tragische gebeurtenis die ik zo maar eens op ga zoeken). Het amfitheater is ook zeer indrukwekkend. De beschermheilige van Napels is hier aan de wilde dieren gevoerd, en toen dat niet werkte is hij onthoofd in de Solfatara. Andere tijden, terug naar de onze.

Vanochtend rook ik op mijn kamer ook een zwavellucht en af en toe lijkt alles wat te trillen. De supervulkaan die hier diep onder de grond snurkt zal toch niet wakker worden?