Baardmannetjes

De tipi had een prima matras maar lag, denk ik, een beetje in een kuil zodat ik een dag of twee nodig had om weer enigszins normaal te kunnen lopen. Verder is het strandleven niet echt enerverend.

Bij een lange wandeling zie ik een grote groep gieren die een grote aangespoelde vis opeten. Even verder beveelt Abraham de beste bar van het strand aan: Sunbird.

Het gazon loopt langzaam op en er staan bedden klaar in de schaduw. Een lekker windje en een mooi uitzicht. Heel ver zit Abraham er dus niet naast. Een blond meisje heeft zich ontfermd over de buurthonden. Het hondje met drie pootjes loopt het verst met haar mee. Ze brengt 'm snel buiten de omheining voordat-ie een opsodemieter krijgt van de staf. Die heeft niet zoveel op met straathonden. Die gedragen zich meestal prima. Alleen koeien verjagen ze en ze rennen graag achter galopperende paarden aan op het strand. Verder liggen ze loom in de schaduw van de zonnebedden.

's Nachts is er vanaf drie kanten tot half vijf rotherrie door hersenlozen, en vanaf vijf uur nasaal gerochel vanuit de moskee. Goed bezig...

Hoog tijd voor een retraite op het platteland.

Verrekijker mee en wat spullen in de kleine rugzak. Via een markt waar ik een Serrermasker koop, rij ik naar een rivier waar ik een klein hutje krijg. Sober maar schoon, en Fatou blijkt goed te kunnen koken.

Bier is er niet maar daarin voorziet Joop, die drie kwartier verderop een Lodge heeft aan dezelfde rivier. Als ik terug wil doet Joop een hekje van het slot en blijk ik binnen een minuut weer bij Fatou te zijn. Een echte shortcut dus.

Fatou en familie gaan naar een doopfeest verderop en ook op het platteland blijken de mensen volume hoog te waarderen. En de plaatselijke Goebbels houdt graag de microfoon in z'n buurt. Na elf uur wordt het dan toch stil.

's Morgens vroeg met Papa de rivier op om vogels te kijken. Sfeervol tochtje. Vuurvinken gezien, de groenstaart glansspreeuw - met felgele ogen, de zwarte boomhop en de Giant Kingfisher. Ik bedoel maar: een soort baardmannetje in wording voel ik me langzamerhand.

Drie dagen in de ban van de vogel dus. En nu weer in het volle leven, met WiFi, televisie, koelkasten, toeterende auto's en politiemeisjes die je willen bekeuren omdat je wat beelden maakt bij een markt. 'I'm gonna charge you', zegt ze. We praten wat over Gambia, over hoe vriendelijk de mensen zijn en na een tijdje is de boetedreiging weg. Ik maak nog kennis met haar zus en haar vriendin en dan taai ik langzamerhand af.

Wegwezen, voor ik weer andere aanklachten aan m'n broek krijg...