Burlende beesten, snurkende varkens

Het volgende hostel is een beetje een reis naar het verleden. Een heel donker verleden, toen er nog heel gore hotelletjes bestonden met heel smerige kamers die ontzettend stonken en waarin enorm gesnurkt werd. Dat je denkt: de mens stamt helemaal niet af van de apen; het varken is onze directe voorouder… Wat een gore zooi. Maar ja, zien is geloven.

Gauw een lijstje gemaakt met onmisbare spullen voor deze, hopelijk korte, nacht. Geestelijk voorbereid bij m’n lievelingskoffiezaak en me voorgenomen om me louter te verwonderen. Aardig gelukt en ‘s morgens zorgt de enige enigszins normale gozer voor een taxi via z’n app: wegwezen!

Het busstation kan ik aardig bekijken in het volgende uur en dan rijdt een heel oude buschauffeur me naar Dilijan - het Zwitserland van Armenië. Een ruime en koele kamer en aardige lui; wat een opluchting.

De eigenaar komt ‘s avonds langs om wat zelfgemaakte spullen te laten proeven. Eerst de fermenterende druiven, dan de wijn en later het zwaardere spul. De volgende dag loop ik rond het Parzmeer, met de bedoeling om via wat bospaden terug te gaan naar Dilijan. Bij het Red Deer Breeding Center, waar het pad echt begint, krijg ik te horen dat het gevaarlijk is om door te lopen. Het mag wel, maar het is link. De herten lopen burlend rond en zijn aardig intimiderend. Terug dus naar de weg, die gelukkig erg rustig is en door een mooi bos loopt, en na een uurtje bij een zaak een taxi besteld.

Dilijan is verder lekker rustig en omdat het wat hoger ligt, heerlijk koel.

In Vanadzor, een stukje meer westelijk, boek ik een mooi huisje. De eigenaar biedt onmiddellijk aan om me van het busstation op te komen halen. Strak plan. Met een grote Volvo rijdt hij voor. Aardige man.

De volgende dag verzorgt hij een prachtige toer naar allerlei kerken, kloosters, dorpjes en uitzichtpunten. Veel UNESCO-erfgoed. Onze muzieksmaak komt aardig overeen en hij is jaloers dat ik Pink Floyd ooit heb gezien (toen ze nog geen ruzie hadden). Prima dagen dus in Vanadzor!

Morgen hoop ik nog wat de bergen in te kunnen gaan en dan wordt het langzamerhand toch een beetje afbouwen, richting Tbilisi.