Pandakrachten

De eigenaar van de Colheita Fresca is een liefhebber. Toen hij zeven jaar geleden de zaak overnam bleek het een disco te zijn. En daar had hij niet zoveel mee. Nu zit ik aan de bar, aan een heel vol glas witte wijn. Met lekkere muziek op de achtergrond.

Mark Knopfler, Carlos Santana, Brian May, ga zo maar door; en dan houdt hij eigenlijk meer van slagwerk - de conga’ s staan achter in de zaak.

Hij heeft in Engeland gewoond en in Colombia, Venezuela en Mozambique en komt eigenlijk uit Porto. Hij laat foto’s zien van toen, bijna onherkenbaar.

In Loule is op maandagavond weinig open; wat een mazzel dat ik hier toevallig binnen loop, in het oude centrum. Na een uurtje praten blijkt zijn vrouw heel goed te kunnen koken. Aan de bar eet ik zo’ n gerecht waarvan je na de eerste hap al weet: dit zit helemaal snor. Voor de zekerheid had hij er nog iets piri-piriachtigs naast gezet, maar de bereiding is volmaakt. Niks meer aan doen. En dan denk je natuurlijk gelijk: ik moest hier maar gaan wonen…

Maar ja, dat komt vaker voor. Laatst nog, in Evora, rond oud en nieuw. Eerst naar de menhirs en dan naar de studentenstad. Een World Heritage Site is het, en dan wordt het waarschijnlijk iets woester dan pakweg Almelo.

Zat dus in het centrum, in dat 16e-eeuws paleis maar moest de was gaan doen. Advies gevraagd aan de balie, en bij een Worldheritagewasserette beland. Op een zeker moment komt er een man binnen die na wat getwijfel aan de frisse was van een meisje gaat ruiken. Valt niet helemaal in goede aarde. Ook talig zijn er wat misverstanden. Het blijkt een man te zijn van de Filipijnen, die zich afvraagt of hij het wasmiddel dat automatisch (Worlheritage immers) door de machine wordt toegevoegd, wel kan verdragen.

Geprobeerd om wat te bemiddelen en de man blijkt student ‘Mental Health’ te zijn. Veel praten en veel lachen, dat waren zijn adviezen, en die moest ik maar eens op gaan volgen.

Evora is inderdaad prachtig, met een schitterende kathedraal die ik nu van buiten en binnen, van boven en beneden, en van achteren heb bekeken; daar werd namelijk koffie geschonken in de ochtendzon. De doodshoofdskapel later voelt als bekend terrein, maar voedt de sensatiezucht iets te veel.

Vinho e Noz is ook goed bezig: zo veel gegeten dat ik het aquaduct aan de andere kant van de stad maar ga opzoeken om wat calorieën kwijt te raken.

Op nieuwjaarsdag komen alle pandakrachten weer tot leven. Vila Nova de Milfontes ligt aan de kust, heeft een kasteel aan de rivier, een autovrij centrum en prachtstranden.

Dagtocht gemaakt door het zand, en dan worden je schoenen behoorlijk zwaar. Mooi maar zwaar dus.

Een stukje verderop ruige kliffen en een pittige branding. Hier en daar een surfer met gedurfde acties.

Dan verder naar het zuiden, langs verlaten stranden en hoge kliffen. Door wind en regen, maar gelukkig ook langs espresso en zoetigheden.

M’n telefoon kapt ermee en dus kan ik niemand van het hostel bereiken. Beetje onhandig. Gelukkig hoor ik wat stemmen achter een hek en na wat gedoe schuift de poort open.

Ik krijg een korte cursus hostelbewoner.

Qua geluid is het de hel. Het is druk, en schuin tegenover me zit een jongen callcenterachtig werk te doen achter z’n laptop, met koptelefoon op. Een groepje van zo’n vijf mannen loopt maar te lullen, Spaans zo te horen, ze hebben het heel druk.

Laurie is een Engelse jongen die net voor het eerst heeft gesurft; hij loopt het lange-afstandspad met plank en wetsuit en praat grotendeels onverstaanbaar.

Even later loopt hij langs met een interessante fles. Daar loopt hij dus ook nog mee te sjouwen. ‘Hey mate, looks good!’, en voor ik het weet zit ik met een flinke Jack Daniels te proosten. Er is in ieder geval whisky in de hel…

Het Amerikaanse meisje blijkt Nederlands en veel druktemakers verdwijnen halverwege de avond, en zo wordt het voor nieuwe hostelbewoners toch een beetje behapbaar.

Het dagtochtje de bergen in, naar Monchique, wordt een mistige en regenachtige bedoening. Of ik weet waar er water te koop is, zo vraagt een man. Blijkt een Oekraïener. Heeft een jaar vastgezeten in Lugansk en loopt nu met een grote rugzak door Monchique. Wat een vreemde wereld.

Bij terugkomst blijkt m’n onderkomen bijna verlaten. Een medebewoner is er. Een wandelaarster uit Nederland. Makkelijk praten dus. Over het nut van reizen, het kloterige van vuurwerk, de top drie van landen, de wind rond hoogbouw (Rotterdam!) enz.

Verder naar het zuiden!

Cabo Sao Vicente, waar in het fort net een groep staat te zingen met accordeonbegeleiding. Richting zee is het terrein oneindig. Heel ver weg zie ik kleine figuurtjes lopen in de harde wind.

Sagres heeft een brouwerij en een paar leuke tenten en een Intermarche voor de avondlijke impulsaankopen (bier en zoutjes natuurlijk).

Lagos is levendiger, met prachtig gekleurde kliffen bij zee, een mooie en sfeervolle binnenstad, aardige surfwinkels en kroegen met een heel lang happy-hour.

Door, door!

Naar Portimao met een sardinesmuseum (een wat?), ja een sardinesmuseum; leuk man!

Helder licht, en in de haven spelen ze in kano’s een balspel. Jazeker, allemaal naar Portimao dus.

Maar ook naar Silves dan, voor de mooiste kasteelmuren, het sfeervolste kroegje met uitzicht over de stad (gerund door een enthousiast Brits stel).

En natuurlijk naar Loulé, maar dat spreekt vanzelf.

Portugal in de winter blijkt de moeite waard.