Bolong

De Yassa-kip - kastanjebruin en stevig - landt boven verwachting goed de eerste avond. De vlucht en het temperatuurverschil heb ik nog niet helemaal verwerkt. Rustig aan dus.

Gladys serveert het ontbijtje de volgende ochtend. Ze komt uit Sierra Leone en werkt hier nu vijf maanden en laat foto's zien op haar mobieltje. Ik moet zeker een keer naar haar geboorteland; het is er veilig en mooi - mooier dan Gambia. Zij kan wel gidsen...

Onder de parasol van Mariana neem ik een vers sapje. Alle Afrikaanse leiders zijn zakkenvullers behalve Mandela, en ze moet sappelen om haar dochters naar school te laten gaan. Flink veel teveel betaald om m'n geweten af te kopen.

Verder wat gesudderd om een beetje te wennen aan de omstandigheden. De muzikant die ik 's avonds hoor op het terras is onzichtbaar. Als ik om het terras heen loop zie ik een gebogen figuur op het zand. Een grote kalebas bespeelt hij, met drie touwen als snaren. Tussendoor slaat hij op de kalebas en dan zingt hij ook nog - een welkomstlied. Hij speelt op een bolong en hij komt aan tafel zitten. Arafan had 't zo'n twintig jaar geleden al over het instrument. Abdullah komt uit Conakry maar is al op jonge leeftijd naar Gambia vertrokken. Zijn Frans is hij door het vele Engels in Gambia vergeten.

Ik boek een nacht bij om Banjul te bekijken en zo heb ik een extra dag voor bizarre gesprekken langs de waterlijn. De een belooft veel Bob Marley en stressverlagende middelen, de ander heeft mooie dames met 'happy ending' in de aanbieding. Nou ja 'happy is my middlename', maar teveel is natuurlijk niet goed. 't Is een leuke sport om je er vrolijk een beetje uit te lullen. Verder lopen er veel gidsen, sapverkopers en andere neringdoenden. Vooral op zondagmiddag heeft half Gambia zich op het strand verzameld en is het een gezellige boel.

Iets minder gezellig dreigt het de volgende dag in Banjul te worden. Bij het strand met de kleine bootjes (pirogues) word ik aangesproken door een kerel die zegt dat hij van de politie is, van de afdeling narcotica. Hij identificeert zich en zegt dat ik mee moet, controle van de rugzak. Hij wijst richting bomen, waar wat vervallen huizen staan. Een andere vent die al met me meeliep, een 'gids', loopt al in de aangewezen richting. Ik voel er niks voor en zeg dat ik er een slecht gevoel bij heb. En die identificatie kan je bij elke copyshop laten maken. Ik draai me om en geef aan dat als hij wat wil, we gezamenlijk naar het hoofdbureau kunnen lopen. Hij roept nog wat maar er gebeurt verder niks. Einde verhaal. Die andere figuur zit waarschijnlijk ook in het complot. Wel blij dat ik de dag ervoor niet aan de stressverlagende middelen ben gegaan...

Verder is Banjul boeiend, met een megalomane 'Arch' ter ere van de twee jaar geleden verdreven dictator. Op de tribune voor de parades zitten nu scholieren en studenten gezellig te praten in de schaduw. Er is een aardig museumpje, een drukke markt en een veerpont die zo onregelmatig gaat dat ik maar niet in de rij ga staan. De kans om dezelfde dag terug te varen is klein. Vroeger was Bathurst, zoals Banjul toen heette berucht vanwege de vele tropische ziekten en ook malaria. Britse ambtenaren gingen er niet graag heen. Nu is het er goed uit te houden, zolang je de namaakagenten ontloopt tenminste.