Harde reset

Na Ischia neem ik weer een pont. Eentje die vaart, en ook aanlegt in de afgesproken haven.

Op het achterdek zie ik veel bekende plekken langskomen. De rotsige top van de Epomeo, de haven van Procida, de vuurtoren bij het schiereiland onder Pozzuoli en in de verte Capri en het begin van de Amalfikust, het volgende doel.

De pont vaart naar Sorrento. Daar blijkt m’n mobieltje niet te werken. Toegangscodes worden vaak per app doorgegeven en dat kan ik wel schudden nu. Via de garage aan de overkant krijg ik uiteindelijk contact. In het Italiaans. Niet m’n sterkste taal. Maar binnen is binnen. Luigi van de garage heeft een biertje verdiend, maar hij drinkt niet. Veel aardige lui kom ik hier tegen, maar ook veel horken. Mooi evenwicht.

‘s Nachts om 3 uur krijg ik een ingeving. Een harde reset van het mobieltje! Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Na wat gepiel begint het apparaat wat te bibberen en steunen en start intern aan zijn geheime missie. Na wat codes heet mijn provider me welkom in Italië. Beetje laat, maar goed. Alles weer oké!

Vanuit Sorrento wil ik met de bus de Amalfikust gaan bekijken. Leuk plan!

De praktijk is wat minder. Te weinig bussen voor te veel mensen, daar komt het eigenlijk op neer. De weg is smal, bochtig en druk. De bus is vol, zo vol dat-ie doorrijdt bij de latere haltes en later op de dag staan daar lange rijen wanhopige mensen te wachten.

Wat moet dat in de zomer worden? Tweehonderd jaar toerisme leidt in Italië tot niets. Niet tot vooruitgang of inzicht. Ja, tot chaos. Volop. Een man komt op ons - de drie laatsten in de rij - af. Of we een taxi willen delen. Graag! Gauw in een taxibusje en weg van de benzinedampen en het getoeter. Kutkust…

Trouwens, vanuit Amalfi kun je zo naar Atrani lopen, via een tunnel (weer). En in Atrani heeft Escher veel werk gemaakt. In een andere tunnel (het houdt niet op) hing werk van hem, met daarnaast foto’s vanaf die plek. Verbluffend!

Verder vanuit Sorrento geprobeerd om de drukte wat te omzeilen. Eerst een vroege ‘Gnocchi alla Sorrentana’ of zo -energie voor de hele dag- en dan met een bus naar een nietszeggend dorpje. Heerlijk! Geen rijen, voorpiepers of toeterende files. Die kust is eigenlijk best wel aardig. Lekker langs paadjes met citroenboomgaarden naar de haven afdalen en daar aan het bier. Zo kan het dus ook.

Later blijkt Ravello ook verrassend relaxed en voetgangervriendelijk. Leuk koffiehuis met een aardige vrouw die veel talen spreekt: in Engeland gewoond, later met een Senegalees getrouwd, dus Dakar was bekend terrein. Krijg een Paascake mee voor ‘thuis’.

En dan gaat het regenen. En blijft het regenen. Tot in Cetara, waar ik nu zit, met het eind van de Amalfikust in zicht.