Ubatuba

Op het vliegveld van Sao Paulo geprobeerd om NIET in de stad te komen en dat is gelukt... Vliegtuigen zaten vol of waren onbetaalbaar voor een berooide toerist zodat ´t de bus werd. Naar Paraty ging niet want die bus zat ook vol, dus toen maar naar Ubatuba gegaan. UBATUBA, zeg het een paar keer en je weet dat dat de stad is waar alles gebeurt, waar het leven goed is, Ubatuba dus...

Had geen idee waar het lag, wist alleen dat het vier uur rijden was.

Na zo´n drie kwartier begonnen de buitenwijken van Sao Paulo wat uit te dunnen, het werd wat heuvelachtig en de duisternis viel in. Rond negen uur waren we er, in Ubatuba. Om de hoek van de busterminal stond een taxi en deze kende de pousada die ik had opgezocht in m´n gids. Schoon, gezellig, niet te groot, aardige lui en een prima kamer; dit moest Ubatuba wel zijn...

Heerlijk geslapen op zijn Ubatubaans: lang en diep maar zonder gesnurk of angstdromen.

De volgende ochtend verkwikt weer op en aan het ontbijt begonnen, een Ubatubaontbijt, dat spreekt vanzelf: verse, warme broodjes in twee formaten, ham en kaas, koffie met warme melk - schenk uzelf onbekrompen in -, suiker of zoetjes want u bent in Ubatuba, jus, mango, jam en nu vergeet ik zeker de helft nog te noemen.

Na deze voortvarende start is de toerist wat gaan wandelen en wat blijkt: Ubatuba overtreft alle verwachtingen! Stranden, brandingen, bergen, baaien, boulevards zonder auto´s want die stinken, maar met fietsers en wandelaars en joggers; Ubatuba blijkt het surfcentrum van de wereld, nee van de gehele kosmos!

´s Avonds, toen mijn ontbijt langzaam begon te zakken, is mij weer een nieuwe eetervaring deelachtig geworden: de Ubatubaanse Gauchao vleesbeleving. Eerst meende ik in een ordinair buffet beland te zijn, maar zelden heb ik me zo vergist. Er kwamen namelijk continu obers langs met grote spiezen met juist geroosterd vlees. De eigenaar kwam langs met een poster met daarop alle edele delen van de koe, in drie talen beschreven. De obers konden nu aanwijzen waar hun gespiesde lekkernij had gezeten toen de koe nog vrolijk rondgraasde op de groene Ubatubaanse weidegronden.

Ja, had ie maar een vak moeten leren...

Het was heerlijk! Zo zou ik in Nederland ook een enthousiast vleeseter worden. Het hoogtepunt van dit maal kwam overigens van een ander dier: de varkenskrabben, licht krokant, met speciaal daarvoor bijgeleverde citroenschijven, waren uit de kunst! Omdat de obers merkten dat ik me goed amuseerde met de koeien en varkens bleven ze maar rondlopen met allerlei vleeshompen.

Kennen jullie nog die ontploffende man bij Monty Python? Nou, ik was blij dat ze niet met een muntchocolaatje langskwamen...

Volgende keer zal ik wat vertellen over Paraty (´Para tsjie´ zeggen ze zelf). Zeg het een paar keer zacht voor je uit en je wilt gelijk emigreren...

Maar goed dat is dus voor de volgende keer. Niet alles tegelijk!

Chau,

Theo