Levenssloop

Hehe, eindelijk m'n hotel gevonden.

Had eigenlijk een busje verwacht om me op te halen, maar dat was er niet. Zelf geprobeerd me te orienteren, maar ik kan er geen brood van bakken.

Buiten gekomen stoppen er geen taxi's, of ze zijn er helemaal niet of... ik weet niet wat er aan de hand is, maar er hangt hier een slecht karma (zie India). De wegen zijn breed en overal zijn er van die gele - niet stoppen - strepen getrokken. Kortom alles voelt verkeerd aan; dit lijkt de stad waar je wordt overreden door de vuilniswagen of waar je in een peilloos diep gat valt vanwege een verplaatste putdeksel, kortom 'calamity is just around the corner'.

Eindelijk in de juiste straat aangekomen, blijkt het huisnummer niet te bestaan; foutje van de drukker, 203 had 230 moeten zijn. Goed, ik blijf alert: Brisbane krijgt me er hopelijk niet onder...

Fraser Island was heel bijzonder. Het is een eiland met veel zand (meer dan de Sahara!), maar ook met regenwoud, zoetwatermeren en immens hoge zandduinen. We zijn er met twee groepen heengegaan, met twee 4-wheeldrives. In elke auto zitten zo'n tien mensen, we hebben tenten bij ons, eten en veel info.

De snelweg wordt gevormd door het strand (de 75-mile beach) en je moet rekening houden met het getij en natuurlijk met de haaien. Het binnenland is geaccidenteerd en vol met zand en modder. Je kunt er prachtig vastlopen...

Tijdens het rijden kun je lekker wraak nemen op de kwallen die je al een paar weken dwingen om met een pak aan te zwemmen. Klapkauwgum, daar lijkt het geluid nog het meest op als je er over rijdt. Een kwallenconcert dus...

Op het eiland lopen veel wilde honden rond, dingo's, die 's nachts natuurlijk op zoek zijn naar voedsel. Plassen e.d. kun je dan ook beter met z'n tweeen doen, anders ga je misschien wat onderdelen missen...

Op het eiland zijn veel prachtige vennen met kristalhelder water, hagelwit zand en een decor van regenwoud: een unieke combinatie denk ik...

De laatste dag regent het nogal en dat maakt het rijden nog feestelijker: normaal heb ik een hekel aan autorijden, maar hier is het erg leuk. Alle plassen op de zandwegen vormen een soort erepoort voor je, je voelt de wagen heen en weer gaan terwijl je weet dat je praktisch overal doorheen kunt suizen: prachtig!!

De groep was leuk: half Nederlands, half Frans, en vooral het Franse Engels is prachtig om naar te luisteren. De maaltijden vallen in het water, of de deksels van heerlijke vleesgerechten vliegen tijdens het rijden van de pan, in het smeltende ijs van de koelbox: alle ruimte dus voor improvisatie.

Vanmorgen de bus naar Brisbane genomen. De jongen van de receptie heeft een cadeautje voor me: hij zet z'n cilindervormige mp-3 speler aan, en daar komt het: The roof, the roof, the roof is on fire (2x)... We don't need no water let the motherfucker burn, burn motherfucker, burn... Prachtpoezie, die we de vorige avond met overtuiging hebben gedeclameerd. Je moet toch wat na drie dagen ontbering, tijgerhaaien, megavliegen, lekkende tenten en koude warme maaltijden...

Zon naar Belgie sturen zou ik graag doen, maar het regent sinds lange tijd in Brisbane, daarom stuur ik wat tijgerhaaien (en natuurlijk de hartelijke groeten!)

Kristen Cornwell gaat vanavond waarschijnlijk niet lukken, maar ik wil wel naar wat livemuziek gaan, dat is weer eens wat anders dan het gekwaak van kikkers en het gezoem van vliegen. Ik begon me langzamerhand een echte zakpijp te voelen... (zie vorige stukje).

Hartelijke groeten ook aan neef Tom: leuk om je reactie te lezen; die reunie klinkt niet verkeerd, wel een paar maanden wachten natuurlijk!

Ik zit tegen de tijd te typen, het moet erg snel!

Groeten aan iedereen, (wat is dat toch in Nederland, die levenssloop, dat klinkt niet gezond)

Theo