Een houten reden

He he, eindelijk...

Na m'n uitvoerige testbericht (waarvan de uiteindelijke versie ergens in de ether is gestrand, net als de twee verhalen ervoor trouwens) geloof ik dat er iets gaat werken nu. Niet te vroeg juichen natuurlijk...

Hoe is het in Belanda? Alles kits?

Zelf ben ik op Flores geweest, tussen vulkanen, kraters, bamboebossen, oude dorpen en niet-werkende computers. Goed naar m'n zin gehad en lekker bijgekomen. Vooral de nachten waren een hele opluchting, want lekker fris; m'n ziekte ben ik daar vlot kwijtgeraakt en m'n dip hopelijk ook.

Ik ben gestart in Maumere, waar in '92 een tsunami kwam binnenzeilen van een meter of 20 - 25 na een aardbeving. Flores is nog steeds volop actief en is eigenlijk een grote vulkaan, maar wel een heel mooie. Na Maumere ben ik een vulkaan opgeweest met drie verschillend gekleurde kratermeertjes, tenminste dat moet ik maar aannemen, want toen de zaak opentrok en de zon opkwam, kwam er gelijk een wolk achteraan die alles weer aan het zicht onttrok. Het was prachtig maar een beetje kort...

Toen een paar dagen naar Bajawa geweest, naar traditionele dorpen. Viel met m'n neus in de boter want er was net een jaarlijks festijn, half katholiek, half animistich. Dus een mis vooraf en zang en dans toe: erg interessant met arak (sterke drank) als toegift. Na m'n oud-en-nieuw-ervaringen heb ik het erg rustig aan gedaan daarmee. Je ziet, ik word verstandiger op den duur...

Toen in tien uur naar Labuanbajo gereden in weer een bus met de nodige pech. De wegen zijn niet al te best hier en de bussen nog een stuk minder... Hier naar Rinca gevaren, naar die grote prehistorische beesten, varanen (bekend van Komodo). De terugweg was enerverend, want het bootje was maar net opgewassen tegen de golven. Niet in slaap gevallen dus... Na afloop getoost op het feit dat we nog konden toosten.

Vanwege de regen wat eerder doorgegaan naar Sumbawa, het eerstvolgende grotere eiland. Ook deze tocht werd begeleid door de nodige kotsgeluiden (niet van mij dit keer...) Ik had de mazzel dat ik kon liggen op een paar redelijk luxe stoelen. En je weet: liggend kun je aardig wat deining aan.

Na dertien uur was iedereen blij om de haven binnen te varen. Na wat tussenstops ben ik in het zuiden terechtgekomen. Zelfs de Lonely Planet gaf aan dat het openbaar vervoer hierheen een 'major headache' was, en dat klopte aardig.

Na wat bussen en brommertjes ben ik 2 1/2 uur bezig geweest met vragen of er een bus naar Hu'u ging, zo ja hoe laat en dan ook nog waarvandaan. Veel vragen, teveel bleek, want niemand kon ze beantwoorden. Toen maar per motortje op weg gegaan, achterop, met de rugzak op de rug enz. enz. Maar ik ben er wel gekomen zonder hoofdpijn! Verlaten stranden. 'Welcome to the jungle', zei een man, en zo voelde het ook een beetje. Bungalow aan zee gehad, lekker gelezen, niet gesurft want de golven waren erg serieus...

Vandaag doorgereisd naar Sumbawa Besar, in een uur of acht en ik had een houten reden om blij te zijn dat ik mocht gaan staan... De bussen lijken houten banden en banken te hebben en geen vering, dus dan weet je het wel.

Zojuist met een oudere man zitten/staan praten bij het hotel. Jazeker, hij sprak nog Nederlands, en hij is daarmee de eerste die ik hier tegenkom. Hij liet een Nederlandse geschiedschrijving zien van Sumbawa, en hij was bezig om 'm in Bahasa te vertalen met behulp van een oude Koenen. Interessant; morgen gaat hij misschien mee naar het oude paleis van de sultan. Even cultuursnuiven dus.

Genoeg woorden vermorst nu. Ik hoop dat dit stukje wel op otheo verschijnt en dat ik niet alles voor jan met etc heb gedaan...

Veel liefs,

Jan etc