Nou nou

Eerst door donker Bombay gereden: uitgestorven voor de eerste keer, koel en geregeerd door honden. Honden? Jazeker, ze gaan in groepen rondlopen om te kijken of ze iets van hun gading kunnen vinden en dan dwingen ze het af. Verder veel pakketjes op straat met doeken eroverheen: mensen dus die proberen om wat te slapen, en te vergeten dat ze geen huis hebben, geen zekerheid, geen baan, geen vooruitzichten... Wennen doet het niet.

Naar Bangkok gevlogen en daar de befaamde CULTUURSCHOK ondergaan: hier is alles, de wegen zijn geplaveid, hier kun je als toerist alles doen wat je maar wilt, de muziek is vlot, voor eten en drinken hoef je je hand maar op te steken, het onderdak voldoet aan de westerse verwachtingen, de mensen zijn gul met hun lach en alles gaat met een onvoorstelbaar innemend gemak, kortom het is GELIKT, te gemakkelijk, wel lekker natuurlijk, maar ik denk dat deze stijl van leven heel snel gaat vervelen. Het was een opluchting en een schok tegelijk; kan dat?

Direct na de landing naar het consulaat van Myanmar gegaan. De chaos daar was van voormalig Oosteuropese klasse: niets en niemand werkte er terwijl er zeker 80 mensen zaten te wachten op een visum. Sommigen bewogen al niet meer en droegen een wat penetrante lucht met zich mee... Goede raad was duur, maar het leek me het beste om dit pand maar levend te verlaten, dan maar geen Birma. In mijn gelikte residentie echter kwam ik een meisje tegen met 'contacten' in Myanmar. Voor niet teveel zou zij een visum kennen regelen (niet kunnen dat is te netjes). Afijn om een kort verhaal lang te maken: ik ben ingegaan op haar voorstel, ben naar de dichtstbijzijnde ATM gerend (flappentap) en heb daar het door haar verlangde geldbedrag afgeschreven. Naief? misschien wel, maar mijn India-ervaringen gaven mij een goed gevoel. DUS, misschien zit ik binnenkort toch in Birma. Wie weet?

Verder hoop ik dat Dominant Day (?) naar behoren verloopt en heb ik alle vertrouwen in de Thaise kookkunst. Van Myanma Airways is inmiddels het laatste toestel in het 'museum of horror' gezet, zodat boeken onmogelijk was. Ik denk met Bangkok Air te vliegen - net opgericht-. Hoe was de reunie? Het gebruikelijke wat 'doe je waar woon je?' en dan de geeuw onderdrukken, of werden er breedmaatschappelijke dialogen aangegaan? Ik vermoed het laatste, want het was wel een school van stand natuurlijk.

Ik ga zo m'n ingebrande cd met foto's ophalen en morgen ga ik serieus proberen om wat foto's op deze plek te zetten, echt waar. Of het lukt? Inshalla en natuurlijk akhbar enzo. Kortom, we zien wel!

Hartelijke groeten vanuit roerig Bangkok,

Theo