Karakterkoppen

Vilnius is mooi en voor Baltische begrippen vrij druk met veel grote groepen die achter de met een paraplu bewapende gids aan wandelen. De Russisch-Orthodoxe dienst is imposant. Het gezang van de kerkgangers klinkt prachtig. Als een volleerd koor. Wat een devotie en karakterkoppen. De prachtige heimweevrouwen kussen de iconen vol overgave en een man met lang haar in een staartje staat regelmatig op om een kruisje te slaan en een slokje te nemen uit een beker die in zijn linker colbertzakje zit. Er worden veel kaarsen gebrand.

Dan naar de kapel boven de laatste bewaard gebleven stadspoort. Iedereen zit op de knieën in aanbidding, maar dit wordt me dan toch wat te hijgerig.

Gauw een camembert uit de oven besteld in een straat verderop, met wijn en olijven en religieus geprevel uit een aanpalend godshuis. Het meisje met de grijze trui een tafel verderop, zingt even later de solopartij in de volle kerk. Nog mooi ook! Zo meteen zit ze weer achter een cappuccino to go. Zondag in Vilnius...

Ignalina ligt in een Nationaal Park. Veel groen en meren dus, en houten huizen. Ignalina heeft als enige dorp Sovjetflats, waarschijnlijk vanwege een atoomcentrale verderop. Mijn hotel staat mooi aan de rand van een meer en heeft van die klimbomen voor durfals en je kan met een zipline over het water vliegen.

Stuk gereden in de avondzon. Aan het einde van de wereld staan hutjes in het bos met bbq-mogelijkheden. En er loopt een steiger van twee planken over het water, eindigend in een bankje. Rust, golven, dennengeur en een mooie avondlucht...

Toch terug voor de dorade en Grimbergen in het hotel. Het stel dat verderop via de speaker belt blijkt, zo hoor ik opeens, Nederlands te spreken. Pas de tweede keer dat ik landgenoten tref.

Opeens gaat de helft van de tafels opzij en wordt er een tango gedanst. Het meisje heeft een heel Argentijnse uitstraling. En even plotseling, na het applaus, verandert Buenos Aires weer in Ignalina. Geen idee wat hier nou achter zat...

De volgende dag blijkt hoe mooi het park is en hoe oud de dorpjes die er in liggen.

In vier uur rij ik daarna naar het noordwesten, weer naar Letland. In het dal van de Gauja liggen veel kastelen en paleizen in prachtige wouden.

Gisteren ben ik voor het eerst op een bobsleebaan geweest. Met de lift kun je zes verdiepingen omhoog en daar begint de baan en die loopt zo het dal in. Omdat-ie alleen in het weekend bobt (op wielen) mag je nu naar beneden lopen. Raar idee maar best leuk. Je kan zien hoe alles in elkaar zit; een echte bob schijnt met zo'n 125 km. naar beneden te gaan...

Vandaag nog in een 'Pension' beland: een volkomen onaantrekkelijk hotel in jaren-80 stijl, bestemd voor partijbonzen. Het was tot 2003 zeer geheim dat hier een enorme atoombunker onder zat. Natalia leidt ons charmant rond in uniform en vertelt dat de bonzen het hier drie maanden uit zouden kunnen houden. Het complex is diep en erg groot en koud met veel dikke deuren, kantoren, communicatiemiddelen, turbines enz. En een mooie Sovjet-jaren-80 sfeer.

Boven kun je gasmaskers kopen in je eigen maat, geinig toch... Niet gedaan hoor; toch weer blij dat ik bovengronds ben in de prachtige Letse natuur.