Je moet er wel wat voor doen

Al typend zit ik nog in februari terwijl Nederland al een maand verder is. Raar idee. Mannen met machetes zie je hier niet meer.

Vanochtend liep ik de heuvel af, op weg naar de metro, toen een jongen voor een verkeerslicht opeens zijn gitaar tevoorschijn pakte, een elektrische. Zijn fiets stond tegen de straatlantaarn en daarnaast stond een speaker/versterker. Hij begon heel enthousiast te spelen, beetje Chuck Berry, beetje hardrock, en het klonk helemaal niet verkeerd. Net voordat het groen werd had-ie een mooi afsluitend riffje. Mooi getimed! Werd gewaardeerd door sommige wachtenden.

Een stukje verder begon een man of vijf voor het wachtende verkeer wat te dansen; 1 jongen legde een stukje hardboard neer met de gladde kant naar boven en na wat acrobatiek van de anderen begon hij daar met zijn hoofd op te draaien. En alles paste precies binnen het rode licht. Gewoon bedelen daar houden ze niet zo van in Medellin: je moet er wel wat voor doen.

Voor ik naar Colombia ging was ik gewaarschuwd voor hondenbeten, en ik snap nu waarom. Er lopen veel honden los hier. De meeste zijn goedaardig, maar ja, af en toe kom je een verkeerde tegen. Een Canadese jongen op de eilanden had er 1 aan z'n kuiten hangen en dan moet je toch minimaal langs de arts. Toen ik een keer van een mooie begraafplaats terugkwam stonden er twee onsympathieke exemplaren op me te wachten. Nederlands praten helpt! Een paar harde g' s en ze zijn helemaal van de kaart...

Veel gevlogen de laatste dagen, en dat gaat best ontspannen. In Cartagena in een soort paleisje overnacht. Laat aangekomen daar en weer vroeg vertrokken. Jammer eigenlijk want het zag er erg mooi uit - beetje boven het niet bestaande budget... De man achter de balie voor de vlucht naar Medellin stelt zich voor. 'Ik heet Willmer', zegt hij. 'Aangenaam, ik ben Theo'. 'Maar op de vluchtinfo staat wat anders'. Ja ja, dat reizen is best ingewikkeld... Willmer regelt extra beenruimte en wenst me een fijne vlucht. In Medellin brengt de bus me eerst over een pas; tijdens de afdaling heb je een prima uitzicht over de stad die mooi in een vallei ligt. Bekend beeld voor Narcoskijkers... Dan een taxirit die ruim een uur duurt: het hotel is onvindbaar. Ik ken inmiddels de hele buurt. Alles geprobeerd, overal gevraagd. Via een meisje van Valletparking(?) komen we aan een telefoonnummer dat werkt - zij had via google ook al gezien dat het hotel echt bestond en in de buurt was. Handen geschud bij het afscheid...

Boeiende stad, Medellin. Vandaag weer op stap geweest. Ook met kabelbanen omhoog en uiteindelijk in een groot natuurgebied beland. Hoe hoger je komt, hoe armer de bewoners. Wel wordt er geprobeerd via sociale projecten de achterstanden te verkleinen. Bij de kabelbaan zat een grote bibliotheek voor de bewoners bijvoorbeeld. Inspirerend!

Op de terugweg in een enorme puinhoop terechtgekomen. Al het verkeer stond vast. De taxi verlaten na ongeveer anderhalf uur. Eerst had ik 'm als schuilplaats gebruikt tegen de regen maar na een tijdje werd echt duidelijk hoe vast alles stond. Lopend op weg gegaan en na een tijdje kwam ik langs een metrostation. Niet de lijn die ik hoopte, maar dankzij de hulp van Pablo kom ik uiteindelijk toch weer in de richting van Poblado. Over druk gesproken. Die metro' s zijn echt ongelofelijk. Je moet je er echt in persen anders ben je kansloos.

Van mannen met machetes dus naar mannen met muziekinstrumenten, en dat zal richting Cali alleen maar toenemen denk ik.

PS: Grappig: ik kan nu al de 1 maartaflevering van 'Nooit meer Slapen' downloaden. En de avond moet hier nog beginnen!