Innerlijke cycloon

De tweede week op Samoa veranderde het weer vrij drastisch. Er was een cycloon in aantocht. 's Nachts kwamen er van die wind- en regenvlagen die dwars door je hutje leken te gaan - en ook gingen... Het ding boog af naar Tonga, maar is later waarschijnlijk op Fiji afgestevend. Onvoorstelbare windsnelheden. Boven de 300 km. las ik later in de krant.

Voor m'n bezoek aan de blowholes was de opgevoerde deining wel prima. Als echte geisers spoten ze wel tientallen meters het water omhoog en ook het geluid zorgde ervoor dat je behoorlijk afstand hield.

Op Savai'i is alles nog behoorlijk oorspronkelijk. Op zondagochtend wordt de umu bereid, de ondergrondse oven. Op het vuur belandt een gewassen varkentje, samen met ander voedsel. Dan veel bladeren er overheen, op naar de kerkdienst (ongelofelijk veel kerken hier), en na de dienst lekker eten met familie en vrienden. Verder staat al het leven op zondag stil.

Tijdens het eten zit er altijd iemand de vliegen weg te wapperen en de eters koelte toe te wuiven. In het begin voel je je wat opgelaten, maar ja, alles went.

M'n aftandse auto (een Rav) heeft inmiddels zijn eerste lekke band gehad en als ik naar de band links voor kijk zit daar helemaal geen profiel meer op. Er zit zelfs al een soort slijtgat in... Om het aanlopen van de rem niet te horen zet ik de radio maar wat harder. Hoe heet dat, struisvogelrijden?

Onderweg stop ik voor een cricketwedstrijd op zijn Samoaans, gewoon midden op de weg. Alle mannen van het dorp lijken mee te doen of toe te kijken. Hoezo stress?

De laatste overnachting op Savai'i zit ik in een mangrovegebied, lekker schaduwrijk maar ook vol met muggen. In het vochtige donker van het restaurant kunnen ze heerlijk hun gang gaan. En dat doen ze dan ook, zie ik later... Nu maar hopen dat ze nog niks van zika weten...

Voor ik de pont op ga, praat ik een tijdje met een dominee. Een van de heel vele hier. Hij vertegenwoordigt de afdeling Mormonen en moet naar het hoofdeiland om zijn welbevinden te laten checken. Dat gebeurt elke 6 weken. Dan kan hij ook even langs de drive-thru van Mac, ook een soort religie zullen we maar zeggen...

Op het andere eiland -na een tocht met (te) veel deining - kom ik een oude bekende tegen: R.L. Stevenson. Hij heeft veel gelopen in de Cevennen, maar is uiteindelijk op Samoa beland. Hier is hij ook overleden. De schrijver van o.a. Schateiland is niet oud geworden. Wel had hij hier een prachtig huis met een groot landgoed op een heuvel die over Apia en de oceaan uitkijkt.

Afscheid genomen van Samoa met een wat domme actie. Loeiheet was het tijdens de brunch, en dus kreeg ik ter verkoeling een glas ijswater. Na een lekkere slok dacht ik nog: is dit wel handig? Nou nee dus. Ruim een halve week later ben ik nog aan het opknappen van een voedselvergiftiging... Ben in Auckland wat langer onder zeil gegaan en had daar de mazzel van een redelijke kamer.

Na deze innerlijke cycloon doe ik het even rustig aan. Boekje lezen (Stoner), stukje schrijven (Innerlijke cycloon) en nu.nl raadplegen. Akaroa was trouwens prachtig. Vulkanisch gebergte met overal inhammen en fjorden en heel blauw water. Zit nu wat hoger, in Hanmer Springs. Als ik dat invoer dan gaat het kaartje naar de VS. Daarom maar even valsspelen...